Józef Orlicki (wojskowy)

---

Życiorys

Józef Orlicki przyszedł na świat 23 lutego 1895 roku w Krakowie, w rodzinie Franciszka oraz Urszuli, z domu Skolatusz. W 1914 roku ukończył szóstą klasę wc. k. Gimnazjum III w Krakowie. W tym samym czasie, 17 lutego, związał się ze Związkiem Strzeleckim, co otworzyło przed nim drzwi do kariery wojskowej.

16 sierpnia 1914 roku Orlicki dołączył do Legionu Polskich, otrzymując przydział do 3. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty. Jego kariera wojskowa nabrała tempa, a 23 marca 1915 roku przeszedł do 2. oddziału karabinów maszynowych 5 pułku piechoty. Niestety, 5 lipca 1916 roku doznał ciężkich ran w wyniku bitwy pod Kostiuchnówką. Od 18 lipca do początku listopada 1916 leczył się w szpitalu Obrony Krajowej znajdującym się w Rzeszowie, po czym został przydzielony do komisariatu werbunkowego w Zamościu.

W lipcu 1917 roku Orlicki powrócił do swojej macierzystej jednostki. Od 15 grudnia 1917 roku aktywnie działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Zamościu, pełniąc funkcję instruktora. 2 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie służył w kompanii garnizonowej w Krasnymstawie. Od 7 lutego 1919, jako członek 8. kompanii 35 pułku piechoty, brał udział w walkach z Ukraińcami, a następnie z bolszewikami. W styczniu 1920 roku przeniesiono go do 6. kompanii 35 pp.

Wyróżniając się w ataku na Długosiodło 9 sierpnia 1920 roku, dowodził plutonem, a po wyleczeniu rannego porucznika Stanisława Rychtera przejął dowództwo 6. kompanii. Jan 1922 roku, na własną prośbę, zostało mu przyznane zwolnienie do rezerwy, z jednoczesnym przydziałem do 35 pp. 8 stycznia 1924 roku zatwierdzono go w stopniu podporucznika, z datą starania 1 czerwca 1919, zajmując 1495. lokatę w korpusie oficerów rezerwy piechoty.

W tym okresie posiadał przydział w rezerwie do 81 pułku piechoty w Grodnie. Po zwolnieniu z wojska w 1922 roku odbył czteromiesięczne kursy handlowe w Akademii Handlowej w Krakowie. Następnie przeniósł się do Lidy, gdzie objął funkcję sekretarza Centralnego Związku Osadników Wojskowych oraz instruktora kółek rolniczych. W 1924 roku rozpoczął pracę w Powiatowej Komendzie Uzupełnień Lida jako referent inwalidzki.

W sierpniu 1928 roku został powołany do służby czynnej w 81 pułku piechoty jako oficer rezerwy. 15 maja 1930 roku przemianowano go na oficera zawodowego w stopniu porucznika, z datą starszeństwa z 1 stycznia 1925 roku, zajmując 47. lokatę. W czerwcu 1933 roku miał miejsce transfer do korpusu oficerów taborowych, gdzie zajmował to samo stanowisko z równym starszeństwem i drugą lokatą, jednocześnie przenosząc się z 81 pp do Kadry 3 dywizjonu taborów w Grodnie.

Stosunki służbowe w marcu 1934 roku pozwoliły mu zająć stanowisko zastępcy komendanta parku taborów. Na mocy decyzji prezydenta RP z dnia 27 czerwca 1935 roku, Orlicki otrzymał stopień kapitana, z datą starszeństwa od 1 stycznia 1935 roku oraz z 11. lokatą w korpusie oficerów taborowych. W marcu 1939 roku pełnił funkcję w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie jako kierownik referatu materiałowo-budżetowego Szefostwa Taborów.

W marcu 1934 roku pozostawał kawalerem i nie miał dzieci, co pozwoliło mu w pełni poświęcić się służbie wojskowej oraz działalności zawodowej.

Ordery i odznaczenia

Józef Orlicki został odznaczony wieloma szanowanymi orderami i medalami, które świadczą o jego bohaterstwie oraz zaangażowaniu w sprawy niepodległości Polski.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 1767 – 28 lutego 1921,
• Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych po raz pierwszy i drugi,
• Srebrny Krzyż Zasługi – 1938 „za zasługi na polu pracy społecznej”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Józef Orlicki (wojskowy)

---