Tadeusz Reklewski

---

Życiorys

Tadeusz Reklewski urodził się 8 lutego 1890 roku w Krakowie jako syn Ludwika. Wraz z młodszym bratem Henrykiem Seeligerem, który przyszedł na świat 27 lipca 1892 roku, przystąpił do egzaminów maturalnych w c. i k. I Wyższym Gimnazjum w Rzeszowie w dniach od 24 czerwca do 2 lipca 1910 roku. Jego historia jest także związana z okresem I wojny światowej, kiedy to walczył w szeregach 2 pułku ułanów, gdzie awansował najpierw na chorążego (11 listopada 1915), a następnie na podporucznika (1 listopada 1916).

W dniu 15 lipca 1920 roku, Reklewski został zatwierdzony w stopniu majora w kawalerii, wpisując się w grupę oficerów byłych Legionów Polskich z datą wsteczną na 1 kwietnia 1920 roku. Od 1 czerwca 1921 roku, on i jego brat służyli w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu, przynależąc do 2 pułku szwoleżerów rokitniańskich. W dniu 3 maja 1922 roku, otrzymał potwierdzenie stopnia majora, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, uzyskując 81. lokatę w korpusie oficerów jazdy, który od 1924 roku przekształcił się w korpus oficerów kawalerii.

W roku 1923 pełnił funkcję zastępcy dowódcy 4 pułku ułanów zaniemeńskich, pozostając również dowódcą I dywizjonu. W latach 1920–1923 nosił tytuł adiutanta sztabowego. Na dzień 21 grudnia 1923 roku, Reklewski został oddelegowany do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, obejmując stanowisko dowódcy szwadronu administracyjnego, podczas gdy nadal był oficerem nadetatowym 4 pułku ułanów. W tym czasie jego brat, Henryk Seeliger-Reklewski, pełnił rolę rotmistrza 5 pułku strzelców konnych w Krakowie.

1 września 1926 roku, Tadeusz został przeniesiony z 18 pułku ułanów pomorskich do 25 pułku ułanów wielkopolskich w Prużanie, gdzie objął stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Łukowie. W sprawozdaniu generała brygady Olgierda Pożerskiego z 1 lutego 1927 roku stwierdzono, że „szwadron objął przed paru dniami od rtm. Bohdana Stachlewskiego (…) Zbyt częste zmiany przydziałów, jak wynika z personaliów rtm. Reklewskiego, nasuwają pewne wątpliwości co do jego kwalifikacji jako dowódcy”.

Następnie, 30 listopada 1926 roku, został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Oddziale Ogólnym Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie. 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika, z datą starszeństwa na 1 stycznia 1928 roku, zdobywając 7. lokatę w korpusie oficerów kawalerii. W 1928 roku pełnił służbę w 3 pułku ułanów śląskich w Tarnowskich Górach, gdzie był zastępcą dowódcy pułku.

27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku, również na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Z dniem 23 grudnia 1929 roku, objął stanowisko Inspektora Formacji Konnych w Korpusie Ochrony Pogranicza. Na dzień 1 czerwca 1931 roku, został mianowany Rejonowym Inspektorem Koni w Warszawie.

23 marca 1932 roku, na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie Nr 2 Ac. 172/22, sprostowano jego i brata nazwisko z „Seeliger-Reklewski” na „Reklewski”. W dniu 30 marca 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska, pozostając jednak w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I. A z dniem 31 sierpnia 1934 roku przeszedł w stan spoczynku.

Zarówno historia, jak i losy Tadeusza Reklewskiego nabrały dramatycznego wymiaru w okresie II wojny światowej. 23 listopada 1940 roku trafił do KL Auschwitz, gdzie otrzymał numer 6471. W 1943 roku został przeniesiony do KL Buchenwald. Rotmistrz Witold Pilecki opisał go jako „dzielną jednostkę, który żył pomimo wycieńczenia, chyba tylko dzięki sile woli, dając świetny przykład innym, a z którym właśnie staliśmy obok bezpośrednio przed momentem badania nas przez komisję lekarską”. Po wojnie emigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w marcu 1965 roku.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Reklewski został uhonorowany wieloma odznaczeniami za swoje zasługi. Oto lista jego najważniejszych nagród:

• Krzyż Niepodległości, przyznany 6 czerwca 1931 roku,
• Krzyż Walecznych, otrzymany czterokrotnie,
• Srebrny Krzyż Zasługi, nadany 4 marca 1925 roku,
• Krzyż Oficerski Orderu Świętego Sawy, przyznany przez Jugosławię.

---

Oceń: Tadeusz Reklewski

---