Kazimierz Florek (oficer)

---

Życiorys

Kazimierz Florek, urodzony 29 października 1892 roku w Jugowicach, pochodził z rodziny Stanisława i Emilii z Weiss’ów. Jako młody człowiek kształcił się w Krakowie, gdzie ukończył gimnazjum oraz studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Od 1907 roku angażował się w działalność „Związku Myślicieli”, a później Związku Strzeleckiego, gdzie pełnił rolę komendanta obwodu Lanckorońsko-Kalwaryjskiego. W lipcu 1914 roku zajął się mobilizowaniem oddziałów. Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, w których od sierpnia 1914 roku był adiutantem batalionu Tadeusza Furgalskiego. W czasie swojej kariery wojskowej pełnił różnorodne funkcje, m.in. dowódcy 9 kompanii 3 pułku piechoty w składzie II Brygady do stycznia 1915 roku oraz zastępcy dowódcy III batalionu 2 pułku piechoty w składzie II Brygady.

W pierwszej połowie 1915 roku Florek pracował jako instruktor oraz zastępca komendanta legionowej Szkoły Podchorążych. Później, od czerwca do sierpnia 1915 roku dowodził 9 kompanią oraz był zastępcą dowódcy III batalionu 6 pułku piechoty w składzie III Brygady. Awansował do stopnia porucznika piechoty 2 września 1915 roku.

W marcu 1916 roku służył w batalionie uzupełniającym nr III, a później do kwietnia tego samego roku ponownie w 2 pułku, będąc dowódcą 7 kompanii oraz zastępcą dowódcy II batalionu. Po tym okresie, od kwietnia do września 1916 roku, znajdował się na czołowej pozycji dowodząc batalionem w Grupie płk. Z. Zielińskiego. Od września 1916 do czerwca 1917 współorganizował Krajowy Inspektorat Zaciągu oraz dowodził jego strukturami. Następnie, od lipca do września 1917 roku, brał udział w Kursie Wyszkolenia Nr 4, a do grudnia 1917 roku był komendantem Szkoły Podoficerskiej Polskiego Korpusu Posiłkowego w Przemyślu.

Po wojnie, 11 listopada 1918 roku, Florek dołączył do Wojska Polskiego, gdzie kontynuował swoją karierę jako wykładowca i instruktor w Szkole Podchorążych Piechoty. Od 13 stycznia 1919 roku piastował stanowisko szefa Sztabu Dowództwa Okręgu Wojskowego w Siedlcach. Kiedy wybuchła wojna polsko-bolszewicka, od października 1919 do lipca 1920 zarządzał Wydziałem w Oddziale IV NDWP oraz pełnił funkcje szefa Oddziału II w 3 Armii, a następnie w 6 Armii. Za swoje osiągnięcia został awansowany do stopnia majora SG piechoty z datą wsteczną z 1 czerwca 1919 roku.

W 1921 roku Florek uczestniczył w III powstaniu śląskim oraz ukończył I Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego. W latach 1923–1924 był przydzielony do 51 pułku piechoty w garnizonie Brzeżany. W 1926 roku mianowany został podpułkownikiem, uzyskując 33. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Następnie był związany z Korpusem Ochrony Pogranicza jako I oficer sztabu 3 Brygady Ochrony Pogranicza oraz brał udział w licznych przedsięwzięciach wojskowych, aż do zwolnienia w sierpniu 1935 roku.

Pomimo zakończenia kariery wojskowej, Florek aktywnie działał w Polskiej Korporacji Akademickiej „Fidelia Leopoliensis” oraz przyczynił się do upamiętnienia 10. rocznicy powstań śląskich, uczestnicząc w budowie pomnika w Piekarach Śląskich. W 1936 roku przeszedł w stan spoczynku, z kolei po wybuchu II wojny światowej dołączył do Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza. W kolejnych miesiącach przeniósł się do Rumunii, gdzie pracował w wywiadzie.

Po wojnie Florek osiedlił się w Wielkiej Brytanii, gdzie prowadził życie na emigracji do swojej śmierci 22 września 1963 roku w Londynie. Jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz Kensal Green.

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Florek, znany z licznych osiągnięć, odegrał istotną rolę w historii Polski, a jego zasługi zostały uhonorowane wieloma odznaczeniami. Oto niektóre z nich:

• Krzyż Niepodległości, przyznany 2 sierpnia 1931,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych, który otrzymał trzykrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, nadany 10 listopada 1928,
• Znak oficerski „Parasol”.

---

Oceń: Kazimierz Florek (oficer)

---