Ludwik Świder

Wojsko i służby mundurowe

Ludwik Jan Świder, urodzony 2 sierpnia 1893 roku w Krakowie, był znaczącą postacią w historii Wojska Polskiego. Zmarł 19 grudnia 1952 roku w Warszawie. Zasłynął jako major piechoty, co wskazuje na jego udział w kluczowych momentach militarnych.

Jego życie i kariera to fascynująca opowieść o poświęceniu oraz oddaniu dla ojczyzny, która zasługuje na głębszą analizę i upamiętnienie.

Życiorys

Ludwik Świder, urodzony w rodzinie Jana i Marii z Broszkiewiczów, rozpoczął swoją wojskową karierę w czasie I wojny światowej, walcząc w c. i k. armii. W dniu 1 stycznia 1916 roku, uzyskał stopień podporucznika w korpusie oficerów rezerwy piechoty, przynależąc do pułku piechoty Nr 100. W 1918 roku, po zakończeniu wojny, wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie brał udział w konfliktach, w tym wojnie polsko-bolszewickiej, w trakcie której został ranny.

W latach 1923–1924, w stopniu kapitana, pełnił służbę w 26 pułku piechoty we Lwowie. Wówczas zajmował stanowisko dowódcy kompanii, a później także batalionu. Pojedynek na szable z porucznikiem Wiktorem Jarockim z 14 pp, który miał miejsce w 1926 roku w Kamionce Strumiłowej, okazał się być krwawy i zakończył się uniewinnieniem siedmiu oficerów oskarżonych o udział w tej konfrontacji przez Wojskowy Sąd Rejonowy we Lwowie.

W tym samym roku, Ludwik przeniesiony został do 27 Pułku Piechoty w Częstochowie, a 18 lutego 1928 roku awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku. W 1929 objął obowiązki dowódcy batalionu, które pełnił do marca 1932, a następnie został kwatermistrzem pułku. 15 sierpnia 1935 przechodził na nowe stanowisko w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w Tarnopolu jako komendant. W 1938 roku, po długim okresie służby, przeszedł w stan spoczynku.

Niemniej jednak, Ludwik Świder nie zrezygnował z aktywnego życia zawodowego. Został zatrudniony jako kierownik agentury w Samodzielnym Referacie Informacyjnym Dowództwa Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi, gdzie pracował aż do wybuchu II wojny światowej. W czasie września 1939, po klęsce wrześniowej, został internowany w Rumunii. Następnie, od 1941 roku, przebywał w obozach jenieckich dla polskich oficerów, co stanowiło tragiczny rozdział w jego życiu.

Po zakończeniu wojny Ludwik znalazł się w obozach dla przesiedleńców (dipisów). Od 1949 roku działał w ośrodku wywiadowczym w Quackenbrück, który podlegał naczelnym władzom RP na uchodźstwie. W 1950, posługując się fałszywym nazwiskiem Johann Puk, przebywał w Berlinie Zachodnim. Jego życie zakończyło się dramatycznie, gdy 23 lipca 1951 został zatrzymany przez Rosjan, a następnie w lutym 1952 przekazany władzy Polski Ludowej.

23 czerwca 1952 roku, po sprawie sądowej prowadzonej pod przewodnictwem ppłk. M. Widaja, mjr Ludwik Świder został skazany na karę śmierci, której Rada Państwa nie uwzględniła. Został stracony 19 grudnia 1952 w więzieniu przy ul. Rakowieckiej w Warszawie. Miejsce jego pochówku przez wiele lat pozostawało nieznane. Dopiero 28 września 2014 roku, Instytut Pamięci Narodowej ogłosił o identyfikacji jego szczątków.

W końcu, 27 września 2015 roku, mjr Ludwik Świder został uroczyście pochowany w Panteonie – Mauzoleum Wyklętych-Niezłomnych na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, co stanowi ważny element pamięci narodowej.

Ordery i odznaczenia

W życiu Ludwika Świdra wiele razy doceniano jego oddanie i bohaterskie czyny. Oto niektóre z najważniejszych odznaczeń i orderów, które otrzymał na przestrzeni lat:

  • Krzyż Walecznych (1921),
  • Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928),
  • Państwowa Odznaka Sportowa,
  • Srebrny Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry),
  • Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej (Austro-Węgry),
  • Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry),
  • Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry).

Przypisy

  1. Świder Ludwik l Żołnierze Niezłomni Wyklęci [online], Żołnierze Wyklęci [dostęp 31.10.2022 r.]
  2. Ośmiu bohaterów odzyskało nazwiska – Warszawa, 28.09.2014 r. [dostęp 28.09.2014 r.]
  3. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 181.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23.03.1932 r., s. 225.
  5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31, 557.
  6. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31.08.1935 r., s. 97.
  7. Proces o pojedynek we Lwowie. Wszyscy uczestnicy uniewinnieni. „Polska Zbrojna”, s. 5, 20.11.1926 r. Warszawa.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21.02.1928 r., s. 45.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 186, 354.
  10. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 200, 410.
  11. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.
  12. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 78).
  13. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  14. Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 281, 801.
  15. a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 801.

Oceń: Ludwik Świder

★★★★★
Średnia ocena:4.99 Liczba ocen:5