Włodzimierz Bochenek

---

Życiorys

Włodzimierz Bochenek przyszedł na świat 3 kwietnia 1894 roku w Krakowie, w rodzinie Jakuba. W 1912 roku ukończył gimnazjum w Tarnowie, po czym podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz na Uniwersytecie Franciszkańskim we Lwowie. Równocześnie angażował się w działalność Związku Strzeleckiego, gdzie zakończył kurs średni.

Od 8 sierpnia 1914 roku służył w 1 Pułku Piechoty Legionów Polskich, gdzie objął stanowisko komendanta IV plutonu 4. kompanii.9 października tego samego roku został mianowany podporucznikiem przez Józefa Piłsudskiego. Już 2 lipca 1915 roku awansował na chorążego, a 1 kwietnia 1916 na podporucznika. Latem 1917 roku, w wyniku kryzysu przysięgowego, przeszedł do armii austro-węgierskiej i został wysłany na front włoski, a w sierpniu 1918, pod przybranym nazwiskiem, rozpoczął swoją działalność w Polskiej Organizacji Wojskowej, z którą związał się na zaproszenie Edwarda Śmigły-Rydza.

Od grudnia 1918 roku brał udział w obronie Lwowa, walcząc w szeregach 12. kompanii 5 Pułku Piechoty Legionów, pod dowództwem Władysława Bortnowskiego. Z kompanją stawili czoła najtrudniejszemu odcinkowi na „Pasiekach”, gdzie walczyli z Ukraińcami, oddalonymi zaledwie o 60 kroków. W marcu 1919 roku, w Zambrowie, zorganizował i objął dowództwo II batalionu 1 Pułku Piechoty Legionów, angażując się w wyprawę wileńską. W trakcie walk pod Wilnem, które miały miejsce 30 kwietnia, batalion stracił znaczną liczbę żołnierzy – 22 zginęło, a 52 zostało rannych, a w kolejnych starciach zanotowano dalsze straty.

27 września prowadził walki o przedmoście pod Dyneburgiem, gdzie odniósł poważne rany – postrzał nogi, co zakończyło się złamaniem. Mimo zakazu lekarzy, przyjechał do Warszawy i, korzystając z kul, przystąpił do egzaminu w Wyższej Szkole Wojennej. Nikt nie wie, jak się do egzaminu przygotowywał, jednak zdał go pomyślnie, co było dla niego typowe w obliczu wszelkich niebezpieczeństw.

2 stycznia 1920 roku rozpoczął studia na II Kursie Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. W połowie kwietnia tego samego roku został skierowany na praktykę sztabową, w ramach której aktywnie uczestniczył w wojnie z bolszewikami. W czerwcu 1920 roku został przeniesiony z Oddziału V Naczelnego Dowództwa WP do Dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów, a później do Dowództwa 3 Armii, gdzie pełnił funkcję szefa Oddziału III. W dniach 11–12 września 1920 roku, jako oficer sztabu 3 Armii, dowodził grupą pancerno-motorową, która zdobyła węzeł kolejowy w Kowlu. W dniu 20 września 1920 roku objął stanowisko szefa sztabu 13 Dywizji Piechoty.

W okresie od stycznia do września 1921 roku dokończył szkolenie i uzyskał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego, po czym został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego WP. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora, uzyskując 70. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W październiku 1922 roku, po likwidacji Dowództwa 2 Armii, został przeniesiony do Inspektoratu Armii Nr I, gdzie zajmował stanowisko II referenta, stając się jednym ze współpracowników gen. dyw. Edwarda Śmigłego-Rydza.

31 marca 1924 roku awansował na podpułkownika z datą starszeństwa z dnia 1 lipca 1923 oraz 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W listopadzie 1924 roku został przydzielony z Oddziału IV Sztabu Generalnego do 1 pułku czołgów w Żurawicy w celu przeszkolenia. Z dniem 15 września 1925 roku był elementem przetransportowanym z 84 pułku piechoty do 1 pułku czołgów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku.

Podczas szkolenia w Francji, jego życie zakończyło się tragicznie – zmarł 24 stycznia 1926 roku w wypadku samochodowym w Lens pod Paryżem. Jego ciało zostało przetransportowane z Francji do Gdańska na pokładzie ORP Wilia. 5 marca 1926 roku, po ceremonii pogrzebowej, spoczął na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera A 16-3-11).

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Bochenek był osobą, która otrzymała szereg zaszczytnych odznaczeń za swoją wyjątkową służbę i poświęcenie. Jego osiągnięcia wojskowe zostają uwiecznione w postaci licznych orderów, które świadczą o jego determinacji oraz oddaniu sprawie narodowej.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari – nadany 15 marca 1921,
• Krzyż Niepodległości – przyznany pośmiertnie 20 stycznia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Walecznych – otrzymany trzykrotnie, w tym po raz pierwszy i drugi w 1922 roku,
• Odznaka „Znak Pancerny” nr 1 – nadana pośmiertnie 19 marca 1933.

---

Oceń: Włodzimierz Bochenek

---