Tadeusz Bandrowski

---

Życiorys

Tadeusz Bandrowski przyszedł na świat 14 stycznia 1895 roku w Krakowie, w tamtejszym Królestwie Galicji i Lodomerii. Był synem Juliusza oraz Heleny z Kadenów, a także młodszym bratem Jerzego (1883–1940) oraz Juliusza (1885–1944). W dniu 23 maja 1917 roku zdał maturę w Chyrowie. Już 16 sierpnia 1914 roku, jako student, dołączył do Legionów Polskich. Początkowo pełnił służbę w oddziale telefonicznym kawalerii. W kwietniu 1915 roku trafił do III plutonu 3. szwadronu 1 pułku ułanów, a od 30 września tego samego roku służył w 2 pułku ułanów. W dniu 19 grudnia 1916 roku awansował na wachmistrza. W styczniu 1917 znalazł się w oddziale telefonicznym 2 pułku ułanów, a od czerwca tego roku w 12. kompanii III baonu 3 pułku piechoty. Kiedy w lipcu 1917 roku nastąpił kryzys przysięgowy, Tadeusz wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego. Brał udział w bitwie pod Rarańczą, która miała miejsce w dniach 15–16 lutego 1918 roku, po czym został internowany w Bustyaháza. W listopadzie 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. 7 lipca 1919 roku, jako oficer Grupy Legionów, został mianowany porucznikiem „za wybitne odznaczenie się w bojach na froncie galicyjskim w chwilach ciężkich dla wojska”. Od 1 czerwca 1921 służył w Wojsku Litwy Środkowej, a jego oddziałem macierzystym był 5 pułk piechoty Legionów. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 1340. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym wciąż pozostawał 5 pp Leg. W następnym roku przeszedł do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie. 18 lutego 1928 roku awansował na majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1928 roku oraz 104. lokatą w korpusie oficerów piechoty, dowodząc wówczas II batalionem 75 pp. W grudniu 1929 roku, po zrealizowaniu kursu próbnego i odbyciu stażu liniowego, został przyjęty do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz dwuletniego kursu. Z dniem 1 września 1931 roku, po zakończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, trafił do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. W październiku 1932 roku został przeniesiony do 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu na stanowisko szefa sztabu. W kolejnych latach wrócił do DOK III w Grodnie. Na stopień podpułkownika awansował 19 marca 1937 roku, uzyskując 28. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W 1939 roku pełnił służbę w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, gdzie był kierownikiem Samodzielnego Referatu Bezpieczeństwa Wojennego. Podczas kampanii wrześniowej pełnił funkcję szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu Grupy Operacyjnej „Koło” (dowodzonej przez generała Knoll-Kownackiego). Brał udział w bitwie nad Bzurą, a także obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy trafił do niewoli niemieckiej, przebywając w Oflagu VII A Murnau. W 1945 roku, kiedy został uwolniony, przyjął propozycję służby w Polskich Siłach Zbrojnych. Po zdemobilizowaniu osiedlił się na stałe w Wielkiej Brytanii. W marcu 1934 roku pozostawał w separacji z żoną, z którą miał syna Jerzego, urodzonego 31 maja 1923 roku w Królewskiej Hucie.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Bandrowski był osobą, która otrzymała szereg prestigiousznych odznaczeń za swoje zasługi w dziedzinie wojskowości oraz działalność na rzecz niepodległości Polski. Poniżej przedstawione są najważniejsze z nich:

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6541 – 17 maja 1922,
• Krzyż Niepodległości – 4 lutego 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

---

Oceń: Tadeusz Bandrowski

---