Tadeusz Kuchar

Wojsko i służby mundurowe

Tadeusz Kuchar to postać wyjątkowa w polskiej historii sportu i wojskowości. Urodził się 13 kwietnia 1891 roku w Krakowie, gdzie z pewnością zaszczepiono w nim miłość do sportu. W ciągu swojego życia pełnił wiele ról zawodowych jako inżynier oraz major Wojska Polskiego.

W swoim bogatym życiorysie można również odnaleźć osiągnięcia w wielu dyscyplinach sportowych, choć jego największe sukcesy związane były z lekkoatletyką, piłką nożną, pływaniem, łyżwiarstwem oraz narciarstwem. Jako wszechstronny sportowiec, Kuchar był nie tylko utalentowanym zawodnikiem, ale także aktywnym działaczem sportowym.

Poza swoimi osiągnięciami sportowymi, Tadeusz Kuchar był kawalerem Orderu Virtuti Militari, co podkreśla jego odwagę oraz zaangażowanie w służbę na rzecz kraju. Zmarł 5 kwietnia 1966 roku w Warszawie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii Polski.

Życiorys

Tadeusz Kuchar przyszedł na świat 13 kwietnia 1891 roku w rodzinie o węgierskich korzeniach, jako syn Ludwika (który zmarł w 1917 roku) oraz Ludwiki z Drzewieckich. Jego ojciec był przedsiębiorcą oraz znaczącym sponsorem klubu LKS Pogoń Lwów. W rodzinie wykształcili się również sportowcy, w tym oficerowie rezerwy artylerii Wojska Polskiego: Władysław (1895–1983), znany sportowiec i działacz oraz Wacław (1897–1981), olimpijczyk. Oprócz wspomnianych, Tadeusz miał rodzeństwo: Kazimierę po mężu Chodkiewicz (1899–1981), Karola (1892–1960), Kingę (zm. 1894), Mieczysława (1902–1939), który był bramkarzem Pogoni Lwów oraz Zbigniewa (1905–1945), hokeistę klubu Pogoń.

Ukończył studia na Politechnice Lwowskiej, gdzie zdobył tytuł inżyniera specjalizującego się w budownictwie sportowym. Był także członkiem korporacji akademickiej „Aquitania”. W 1914 roku rozpoczął służbę w armii austro-węgierskiej, gdzie w styczniu został mianowany kadetem rezerwy, przenosząc się z 11 pułku haubic polowych do 10 pułku haubic polowych.

Po zakończeniu I wojny światowej, w listopadzie 1918 roku, Kuchar aktywnie organizował 5 baterię artylerii we Lwowie, z którą bronił miasta. 22 listopada objął dowództwo III dywizjonu artylerii, a jego dowodzenie trwało aż do 28 listopada, kiedy zlikwidowano dywizjon w ramach reorganizacji. W styczniu 1919 roku przejął dowództwo I dywizjonu 5 pułku artylerii polowej, a w maju 1919 roku dowodził grupą artylerii wspierającą piechotę w walkach pod Tarnopolem. W czerwcu tego samego roku, zastępując kapitana Romana Odzierzyńskiego, dowodził grupą artylerii złożoną z czterech baterii.

Tadeusz Kuchar brał również udział w wojnie polsko-bolszewickiej, zaś 1 czerwca 1919 przyznano mu awans do stopnia kapitana rezerwy artylerii. W latach 1923 i 1924 służył jako oficer rezerwowy w 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie, pozostając w tym czasie związanym z bratem Władysławem. W 1934 roku zarejestrowany był w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III, a jego przydział obejmował Oficerską Kadrę Okręgową Nr VI, należał do grupy oficerów rezerwy artylerii po ukończeniu 40 roku życia.

W 1921 roku związał się z Polskim Związkiem Łyżwiarskim, stając się członkiem pierwszego zarządu. W 1937 roku uzyskał tytuł członka honorowego klubu LKS Pogoń Lwów. W młodości był aktywnym piłkarzem, grając na pozycji środkowego pomocnika, jednak największe sukcesy odnosił w lekkoatletyce, zwłaszcza w biegach długodystansowych. Szczyt formy osiągał w latach 1910–1911. W 1912 roku zrezygnował z udziału w eliminacjach przedolimpijskich, aby nie reprezentować Austro-Węgier na Olimpiadzie. Był współtwórcą Polskiego Komitetu Igrzysk Olimpijskich, a także pełnił rolę selekcjonera reprezentacji piłkarskiej w lat 1923, 1925 i 1928. Jako pierwszy prezes Polskiego Związku Lekkiej Atletyki oraz prezes PZPN w okresie od 29 czerwca 1945 do 16 lutego 1946, znacząco przyczynił się do rozwoju sportu w Polsce.

W latach 1946–1950 Tadeusz Kuchar pełnił funkcję dyrektora Państwowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego (PUWFiPW), a następnie Głównego Komitetu Kultury Fizycznej (GKKF). Po awansie do rangi pułkownika, od 1960 roku do swojej śmierci pełnił stanowisko dyrektora departamentu budownictwa sportowego w GKKF. Wśród jego projektów znajduje się hala Torwar oraz hala sportowa w Gliwicach, a także współpraca przy budowie Stadionu X-lecia w Warszawie. Publikował prace dotyczące budownictwa sportowego, w tym „Budownictwo sportowe” (1936) oraz „Urządzenia sportowe – wytyczne do projektowania” (1959). Do końca życia pozostawał w stopniu wojskowym majora.

Tadeusz Kuchar odszedł w 1970 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 2-5-3). Jego pogrzeb stał się subtelną manifestacją wspomnień dawnych lwowian. Był żonaty z Zofią (1900–1979), córką Michała Demetra.

Ordery i odznaczenia

W życiu Tadeusza Kuchara znalazły się liczne odznaczenia, które świadczą o jego zasługach i oddaniu dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, udekorowany 17 kwietnia 1921 we Lwowie przez generała broni Tadeusza Rozwadowskiego,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (PRL),
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (II RP),
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany w 1937 roku,
  • Medal Niepodległości, otrzymany 9 listopada 1933 roku,
  • Srebrny Krzyż Zasługi, przyznany 7 listopada 1929 roku,
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej, nadany 14 stycznia 1955 roku,
  • Honorowa Odznaka Miasta Łodzi.

Przypisy

  1. Kazimierz Toporowicz: Tadeusz Kuchar. [w:] Internetowy Polski Słownik Biograficzny [on-line]. Filmoteka Narodowa - Instytut Audiowizualny. [dostęp 05.04.2018 r.]
  2. Jarosław Barczyk: Z historii polskiego sportu - postać Wacława Kuchara. profesor.pl. [dostęp 19.11.2015 r.]
  3. Mieczysław Kuchar. wikiliga.pl. [dostęp 19.11.2015 r.]
  4. Ludwik Kuchar. geni.com. [dostęp 19.11.2015 r.]
  5. Tadeusz Kuchar. archiwumkorporacyjne.pl. [dostęp 19.11.2015 r.]
  6. Uchwała Prezydium Rady Narodowej m. Łodzi w sprawie wyróżnienia Odznaką Honorową m. Łodzi. „Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m. Łodzi”. 31.08.1964 r.
  7. a b c Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 1 (10), s. 88, 01.05.1966 r. Koło Lwowian w Londynie.
  8. Romuald Szenderowicz. Odzew lwowskich sportowców na apel red. Jacka Bryla. „Biuletyn”. Nr 42, s. 59, Grudzień 1981. Koło Lwowian w Londynie.
  9. a b c Jacek Bryl. Kolebka – zapomniana?. „Biuletyn”. Nr 41, s. 27-30, 06.1981 r. Koło Lwowian w Londynie.
  10. Deokoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17.04.1921 r.
  11. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 37, 11.11.1937 r.
  12. M.P. z 1955 r. nr 99, poz. 1387 - Uchwała Rady Państwa z 14.01.1955 r. nr 0/124 - na wniosek Przewodniczącego Głównego Komitetu Kultury Fizycznej, s. 1575.
  13. M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  14. M.P. z 1929 r. nr 264, poz. 616 „za zasługi na polu wychowania fizycznego”.
  15. Awans noworoczny w rezerwie c. i k. armii. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 20 z 27.01.1914 r.
  16. Hokejowe Mistrzostwa Polski. „Stadjon”. 1, s. 6, 03.01.1928 r.
  17. Lwowski klub sportowy "Pogoń" w roku 1937. Lwów: 1937, s. 2.
  18. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 842.
  19. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 767.
  20. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 790.
  21. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708.
  22. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 134, 955.

Oceń: Tadeusz Kuchar

★★★★★
Średnia ocena:4.93 Liczba ocen:9