Jan Antoni Chudzicki, znany również pod pseudonimem „Jesionowski”, to postać, która znacząco wpisała się w historie Wojska Polskiego. Urodził się 12 czerwca 1892 roku w Starej Olszy, a jego życie zakończyło się 10 marca 1972 roku w Krakowie.
Jako major lekarz Chudzicki pełnił ważną rolę w polskich siłach zbrojnych, łącząc swoją pasję do medycyny z patriotycznym obowiązkiem. Jego osiągnięcia oraz wkład w obronę kraju pozostają nie tylko częścią militarnej historii Polski, ale również inspiracją dla przyszłych pokoleń lekarzy i żołnierzy.
Życiorys
Jan Chudzicki przyszedł na świat 12 czerwca 1892 roku, w rodzinie Józefa oraz Leokadii. Był starszym bratem Józefa, który urodził się w 1895 roku, a ostatecznie zginął w 1926 jako legionista oraz oficer Wojska Polskiego. W 1912 roku Chudzicki ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, a następnie podjął studia na kierunku medycyny w Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Wraz z wybuchem I wojny światowej, w dniu 4 września 1914 roku, zdecydował się na wstąpienie do Legionów Polskich. W tym czasie pełnił funkcję patrolowego sanitarnego w szeregach 3. pułku piechoty, który był częścią II Brygady. Już 1 listopada 1916 roku został awansowany na stopień chorążego sanitarnego, a pod koniec 1917 roku dostąpił awansu na podporucznika sanitarnego. Od połowy lutego 1918 roku służył w II Korpusie Polskim w Rosji. W maju 1918 roku brał udział w bitwie pod Kaniowem, w której został wzięty do niewoli przez Niemców. Po jego uwolnieniu, przebywał przez pewien czas w obozach wojskowych na terytorium rosyjskim, gdzie znów wpadł w niewolę.
Wraz z odzyskaniem przez Polskę niepodległości, Jan Chudzicki został przyjęty do Wojska Polskiego i kierowany do Szpitala Załogi w Modlinie. 3 maja 1922 roku, jego stopień kapitana został potwierdzony, z datą starszeństwa na dzień 1 czerwca 1919 roku oraz 27. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie medyków, która od 1923 roku nazywana była grupą podlekarzy. Jego oddział macierzysty w tym czasie to kompania zapasowa sanitarna nr 6.
W latach 1923–1924 pełnił funkcję młodszego lekarza pułku w 38. pułku piechoty w Przemyślu, jednocześnie pozostając oficerem nadetatowym 10. batalionu sanitarnego, co wiązało się z oddelegowaniem na studia uniwersyteckie w Krakowie. Od 1926 roku rozpoczął służbę w garnizonie Kraków, a w 1928 roku pracował w Zakładzie Amunicyjnym Nr 4, pozostając w kadrze oficerów służby zdrowia. W 1930 roku z sukcesem obronił dyplom doktora wszech nauk lekarskich. 26 marca 1931 roku został przeniesiony w korpusie oficerów sanitarnych z grupy podlekarzy do grupy lekarzy. Natomiast 22 grudnia 1931 roku otrzymał awans na majora, z datą starszeństwa na dzień 1 stycznia 1932 roku i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy. 23 października tego samego roku, zmieniono mu przydział z 5. dywizjonu samochodowego w Krakowie do 5. dywizjonu taborów w Bochni na pozycję starszego lekarza. Od 18 listopada 1935 roku sprawował funkcję naczelnym lekarzem 20. pułku piechoty w Krakowie, by od 15 listopada 1937 roku zasilić szeregi 73. pułku piechoty w Katowicach, a od maja 1939 roku był naczelnym lekarzem 6. pułku artylerii lekkiej w Krakowie.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, Jan Chudzicki zajmował stanowisko szefa służby zdrowia 6. Dywizji Piechoty. Po zakończeniu wojny przez pewien czas był oficerem ludowego Wojska Polskiego. W późniejszym etapie, zajął się praktyką lekarską, prowadząc własny gabinet. Zmarł 10 marca 1972 roku w Krakowie. Jego ostatnie miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera 7 WOJ-zach-16).
Ordery i odznaczenia
Jan Chudzicki był odznaczonym żołnierzem, który otrzymał wiele prestiżowych wyróżnień za swoją służbę i patriotyzm. Jego osiągnięcia w dziedzinie wojskowości są podkreślone przez liczne odznaczenia, które otrzymał w trakcie swojej kariery.
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7387,
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931),
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie),
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939),
- Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée).
Przypisy
- Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], zck-krakow.pl [dostęp 22.07.2020 r.]
- Głowacki 1986 ↓, s. 329.
- Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 327, 787.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23.10.1931 r., s. 330.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 22.12.1931 r., s. 408.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26.03.1931 r., s. 96.
- Konopka 1936 ↓, s. 56.
- Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 718, 744.
- Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1073, 1087.
- Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 237, 1204, 1279.
- Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 320.
- Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
- M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
- M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- a b c d e Wykaz Legionistów ↓.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Władysław Spławiński | Jerzy Woźniak (kombatant) | Alfred Jan Schmidt | Rudolf Patoczka | Michał Grossek | Kazimierz Jan Piątek | Ignacy Żyła | Stanisław Hieronim Milli | Aleksander Stawarz | Henryk Doskoczyński | Mieczysław Kluka | Michał Woysym-Antoniewicz | Bolesław Waligóra | Tadeusz Kuchar | Marian Warmuzek | Kazimierz Wyderko | Stanisław Anczyc (zm. 1863) | Stanisław Hrebenda | Piotr Osiadły | Jan DańkowskiOceń: Jan Chudzicki