Bolesław Korolewicz

---

Życiorys

Bolesław Korolewicz przyszedł na świat 11 września 1874 roku w Krakowie. Pochodził z rodziny, której głową był Wincenty, zarządca lasów, a jego matką była Zofia z domu Śmiałowska. Jego młodszy brat, Wincenty Aleksander, urodził się w 1881 roku i miał później znaczący wpływ na życie społeczne jako pedagog, dziennikarz oraz działacz Polskiej Partii Socjalistycznej.

Korolewicz kształcił się w różnych uznawanych szkołach. Uczęszczał do C. K. III Gimnazjum Klasycznym im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie w latach 1885-1890, a następnie kontynuował naukę w C. K. Gimnazjum św. Anny w Krakowie od 1891 do 1892 roku. Po krótkim okresie w C. K. Gimnazjum w Bochni w latach 1893-1894, zdał egzamin dojrzałości w C. K. Gimnazjum św. Jacka w Krakowie, gdzie od 1896 roku uczęszczał jako Piotr Korolewicz.

Po ukończeniu edukacji Korolewicz zapisał się na studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego, które zakończył w 1904 roku, uzyskując tytuł doktora wszech nauk lekarskich. Od 1903 roku do 1916 roku pracował jako asystent w Klinice Chorób Wewnętrznych UJ, współpracując z profesorami Edwardem Korczyńskim oraz Walerym Jaworskim. W tym okresie opublikował wspólnie z Jaworskim kilka prac w fachowych czasopismach.

Jednocześnie Korolewicz prowadził prywatną praktykę medyczną, a od 1910 roku pełnił funkcję lekarza domowego Jacka Malczewskiego.

Początkowo, w dniu 1 kwietnia 1897 roku, odbył służbę wojskową w 13 pułku piechoty c.k. armii, a w 1905 roku został mianowany chorążym rezerwy lekarzem. Przed wybuchem I wojny światowej był aktywnym członkiem konnego „Sokoła” w Krakowie. Po rozpoczęciu działań wojennych 1 sierpnia 1914 roku, został powołany do armii austriackiej jako lekarz, biorąc udział w kampanii wojennej, m.in. w wyprawie na Lublin oraz na frontach offensyw majowych w 1915 roku.

W trakcie służby awansował do stopnia podporucznika, a później porucznika pospolitego ruszenia lekarza. Końcem 1915 roku został przeniesiony do służby w Legionach Polskich, gdzie 13 grudnia 1915 objął stanowisko komendanta zakładu sanitarnego III Brygady. W dniu 30 stycznia 1916 roku awansował na kapitana lekarza, a następnie kierował Dywizyjnym Zakładem Sanitarnym Komendy Legionów Polskich, pełniąc też funkcję zastępcy szefa sanitarnego Legionów.

Na początku 1917 roku Korolewicz pełnił rolę prezesa wojskowego klubu Legia Warszawa. Po kryzysie przysięgowym został zastępcą szefa sanitarnego Polskiego Korpusu Posiłkowego, a po aresztowaniu przez Austriaków w lutym 1918 roku, był internowany jako lekarz obozowy w Talaborfalva i Huszt. Po zakończeniu internowania objął stanowisko szefa oddziału w I szpitalu garnizonowym w Krakowie.

Po wojnie, z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości, Korolewicz dołączył do Wojska Polskiego. Od 1 listopada 1918 roku pełnił rolę referenta zdrowia w dowództwie Wojska Polskiego w Krakowie, a od 5 listopada 1918 roku był komendantem szpitala. W latach 1919-1920 brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej jako organizator Armii „Wschód”. Wówczas był osobistym lekarzem dowódcy frontu, generała porucznika Wacława Iwaszkiewicza.

W dniu 29 maja 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika w korpusie lekarskim. Po zakończeniu konfliktów zbrojnych podjął pracę w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie i od września 1921 roku kierował sanitarnie Dowództwem Okręgu Generalnego „Kielce”. W 1922 roku, w czasie weryfikacji, uzyskał stopień pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku, a jego oddziałem macierzystym była kompania zapasowa sanitarna Nr 6.

W okresie do 1930 roku Korolewicz pełnił funkcje szefa sanitarnego w Dowództwie Okręgu Korpusu w Przemyślu, a później w Krakowie, gdzie pracował również w Okręgowym Szpitalu Wojskowym nr 5. Po przejściu na emeryturę 31 marca 1930 roku, pozostał w rezerwie personalnej Ministerstwa Spraw Wojskowych, figuruąc w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kraków Miasto w 1934 roku.

Pomimo swojej kariery medycznej, Korolewicz był również aktywny społecznie. Zajmował się działalnością w Związku Strzeleckim oraz pełnił rolę radnego Rady Miasta Krakowa, zdobywając mandat w wyborach samorządowych 1933 roku.

W trakcie II wojny światowej, Korolewicz uczestniczył w kampanii wrześniowej jako oficer 6 Dywizji Piechoty, gdzie wzięto go do niewoli 20 września 1939 roku. Jednak został zwolniony na mocy konwencji haskiej dotyczącej jeńców lekarzy. Po powrocie do Krakowa, pracował w Szpitalu dla Inwalidów Wojennych Czerwonego Krzyża aż do swojej śmierci.

Zmarł 18 stycznia 1942 roku w Krakowie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu Rakowickim w Krakowie, w kwaterze XXXIV-zach-6.

Ordery i odznaczenia

Bolesław Korolewicz został odznaczony wieloma prestiżowymi nagrodami, które świadczą o jego zasługach oraz odwadze.

• Krzyż Niepodległości, przyznany 29 grudnia 1933,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 10 listopada 1928,
• Krzyż Walecznych, który zdobył czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany dwukrotnie: 29 kwietnia 1925 oraz 30 stycznia 1939,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Legionowy,
• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną, nadany w Austro-Węgrzech w 1916 roku,
• Odznaczenia austriackie, otrzymane w 1915 roku.

---

Oceń: Bolesław Korolewicz

---