Witold Obidowicz

---

Życiorys

Witold Obidowicz przyszedł na świat 7 stycznia 1900 roku w Krakowie, jako syn Stanisława oraz Agnieszki z domu Wałęga. Już w 1914 roku zakończył naukę w II klasie w V Gimnazjum w Krakowie. Od 1912 roku angażował się w działalność harcerską, która trwała aż do 1 listopada 1918 roku.

W obliczu I wojny światowej, od sierpnia 1914 (dokładniej od 1 września) do stycznia 1915, obronił barwy jako harcerz w składzie Legionów Polskich, gdzie pełnił różne funkcje, zaczynając od intendenta, a kończąc na pracy w biurze werbunkowym. Na zakończenie 1916 roku ukończył VI klasę w swoim rodzinnym V Gimnazjum. Jego służba w wojsku trwała dalej, bowiem od grudnia 1918 do 15 lutego 1919 roku był członkiem 16 kompanii batalionu zapasowego II Brygady. Inna wersja wskazuje, że zgłosił się do Polskiego Korpusie Posiłkowym 1 grudnia 1917, a dwa miesiące później, 7 stycznia 1918, został przydzielony do piechoty.

W dniu 1 listopada 1918 roku, zgłosił się na ochotnika do Wojska Polskiego, gdzie uczestniczył w konflikcie z bolszewikami w szeregu 167 bytomskiego pułku piechoty. Pełnił tam funkcję adiutanta pułku, a później dowódcy kompanii. Niestety, 4 lipca 1920 roku w okolicach Filipowa odniósł poważne rany, które wymagały leczenia w polowych szpitalach. Po pewnym czasie, znalazł się w niewoli bolszewickiej, lecz udało mu się powrócić do wolności w 1921 roku w wyniku wymiany jeńców.

Powracając do macierzystego pułku, Obidowicz został odznaczony Orderem Virtuti Militari za swoje bohaterskie czyny. Uzyskał awans na porucznika piechoty z datą wskazującą 1 stycznia 1922 roku. W latach dwudziestych pełnił służbę w 75 pułku piechoty z siedzibą w Królewskiej Hucie, a 1 stycznia 1932 roku awansował na stopień kapitana z 74-lokatą w korpusie oficerów piechoty. Nasza postać z lat trzydziestych była już w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych. W grudniu 1934 roku, w stopniu kapitana, służył w Korpusie Ochrony Pogranicza w pułku KOP „Wilejka”, jako adiutant.

Obidowicz później zmienił swoją lokalizację, pełniąc służbę w Rembertowie oraz Sosnowcu. Na stopień majora awansował z dniem 19 marca 1939 roku, zajmując 70. miejsce w korpusie oficerów piechoty. Wówczas, w dalszym ciągu służył w 75 pułku piechoty, jeszcze jako dowódca 7 kompanii.

Latem 1939 roku był w sztabie pododcinka obrony granicy południowej o nazwie „Nowy Sącz”. Po wybuchu II wojny światowej i rozpoczęciu kampanii wrześniowej, Obidowicz uczestniczył w niej jako kwatermistrz 2 Brygady Górskiej Strzelców, walcząc w rejonie Jasła i Krosna. Mimo niepowodzenia i możliwości poddania się w niewolę, zaangażował się w działalność konspiracyjną pod okupacją niemiecką.

Na początku działał w strukturach Służby Zwycięstwu Polski, później związał się z Związkiem Walki Zbrojnej – w lipcu 1940 roku piastując stanowisko inspektora Inspektoratu ZWZ Jasło. W tym czasie przebywał w Krosnie, następnie w Orzechówce, gdzie od grudnia 1940 roku rozpoczął wydawanie gazetki konspiracyjnej. W okresie aresztowań, które miały miejsce w pierwszej połowie lutego 1942 roku, mimo że udało mu się uciec z Orzechówki, został zatrzymany w Białobrzegach.

W lutym 1942 roku został aresztowany przez Gestapo podczas szerokiego zatrzymania członków Inspektoratu ZWZ Jasło (Krosno). Przechodził brutalne śledztwo – najpierw był przetrzymywany w krośnieńskim więzieniu, a następnie przeniesiony do KL Auschwitz. Tam, w dniu 17 marca 1944 roku, poniósł śmierć w wyniku masowej egzekucji. W archiwum IPN w Rzeszowie istnieją różne wersje okoliczności jego śmierci, niektórzy podają, że został zamordowany przez gestapo w Jaśle, inni mówią o zastrzeleniu w rowie przy drodze Jasło-Krosno, w okolicach Warzyc.

Warto zaznaczyć, że Witold Obidowicz, nawet będąc w wojsku, udało mu się ukończyć VIII klasę gimnazjalną. W latach trzydziestych był kawalerem, co również dodaje do jego osobistej historii.

Ordery i odznaczenia

W życiu Witolda Obidowicza ważną rolę odgrywały różnorodne odznaczenia, które przyznano mu za służbę i poświęcenie. Oto niektóre z nich:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5886,
• Srebrny Krzyż Zasługi,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.

Należy jednak zaznaczyć, że 30 maja 1936 roku Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”.

---

Oceń: Witold Obidowicz

---