Józef Pittner, urodzony 5 lipca 1893 roku w Krakowie, był kapitanem piechoty w Wojska Polskiego oraz Polskich Sił Zbrojnych. W swojej karierze wojskowej zasłużył się na wielu polach, a po zakończeniu II wojny światowej, w 1964 roku, został mianowany na stopień podpułkownika przez Augusta Zaleskiego, ówczesnego Prezydenta RP na uchodźstwie.
Józef Pittner zmarł 7 grudnia 1967 roku, pozostawiając po sobie nie tylko wspomnienie jako żołnierza, ale także jako osobistości, która przyczyniła się do historii polskiej armii. Jego życie to przykład zaangażowania i poświęcenia dla kraju w trudnych czasach.
Życiorys
Józef Pittner był niezwykle interesującą postacią. Urodził się 5 lipca 1893 roku w Krakowie jako syn Jana. Przed wybuchem I wojny światowej, w roku 1914, ukończył gimnazjum, co stanowiło pierwszy krok w kierunku jego późniejszej kariery wojskowej. Już 6 sierpnia 1914 roku, z romantycznym duchem młodego patrioty, wstąpił do Legionów Polskich.
Służył w drugiej kompanii V batalionu I Brygady. Jego losy na froncie zmieniły się 21 maja 1915 roku, kiedy to w wyniku rany odniesionej w bitwie pod Konarami, został uznany za zdolnego do służby, jednak bez broni i z ograniczeniami. Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Józef został przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie szybko zdobył uznanie.
W dniu 1 czerwca 1919 roku awansowano go na porucznika piechoty. W latach 20. pełnił służbę w 73 pułku piechoty stacjonującym w Katowicach. Z dnia 1 do 20 czerwca 1931 roku pracował w Departamencie Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych, zdobywając doświadczenie w administracji wojskowej.
27 stycznia 1930 roku wzbogacił swoje życie zawodowe o awans na kapitana, co miało miejsce z datą 1 stycznia 1930 roku, a jego reka przydzielona do korpusu oficerów piechoty uplasowała go na 29. lokacie. W 1932 roku, jako oficer dyspozycyjny dowódcy Okręgu Korpusu Nr V, pełnił ważne rolę w Związku Strzeleckim jako komendant Podokręgu Śląsk.
Jednakże 15 października 1933 roku, Józef Pittner został przeniesiony z DOK V do 73 pp, co stanowiło ważny krok w jego karierze wojskowej. W marcu 1934 roku przeszedł reorganizację, zostając oddanym do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V. Z dniem 31 lipca 1934 roku miał zaszczyt przejść w stan spoczynku.
Tuż przed wybuchem II wojny światowej, podczas kampanii wrześniowej, w stopniu kapitana, był dowódcą batalionu ochotników w obrębie Obszaru Warownego „Wilno”. Jego talenty wojskowe wykorzystano również po wojnie, kiedy to stał się oficerem Polskich Sił Zbrojnych. Jako kapitan w 1942 roku pełnił funkcję adiutanta 16 Lwowskiego batalionu strzelców.
Po zakończeniu konfliktu zbrojnego, pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii. 1 marca 1949 roku, jako kapitan, objął stanowisko skarbnika Kasyna Oficerskiego nr 2 w obozie Witley. W 1964 roku, za sprawą Prezydenta RP na uchodźstwie, August Zaleskiego, otrzymał awans na podpułkownika w korpusie oficerów piechoty.
Józef Pittner zmarł 7 grudnia 1967 roku. Jego ostatnim miejscem spoczynku stał się cmentarz w Wrexham w Walii, gdzie został pochowany w kwaterze H, grobie numer 13542.
Ordery i odznaczenia
Józef Pittner był osobą odznaczoną wieloma wyróżnieniami, które świadczyły o jego zasługach oraz wkładzie w historię Polski. Poniżej przedstawiamy listę jego nagród i odznaczeń:
- Krzyż Niepodległości, przyznany 13 kwietnia 1931 roku,
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 3 maja 1963 roku,
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 3 maja 1958 roku,
- Krzyż Walecznych, który otrzymał czterokrotnie,
- Złoty Krzyż Zasługi, nadany 5 maja 1931 roku.
Przypisy
- Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 30.07.2020 r.]
- Protokół. pism.co.uk. [dostęp 05.04.2017 r.]
- Legiony Polskie. caw.wp.mil.pl, s. 24. [dostęp 05.04.2017 r.]
- Karolina Grodziska: Polskie groby na cmentarzach w północnej Walii. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, s. 115. ISBN 83-88857-87-8.
- Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 13, Nr 3 z 17.07.1965 r. „za wyjątkowo gorliwą i ofiarną pracę w Sztabie Głównym i w Ministerstwie Obrony Narodowej”.
- Dekret o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 24, Nr 4 z 23.05.1958 r. „za pracę w Sztabie Głównym Polskich Sił Zbrojnych”.
- M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- M.P. z 1931 r. nr 107, poz. 157 „za czyn męstwa i odwagi z narażeniem życia podczas ćwiczeń wojskowych”.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 5 z 03.08.1931 r., s. 251.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 2 z 28.01.1930 r., s. 26.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 28.09.1933 r., s. 196.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 10 z 30.03.1934 r., s. 134.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 22.12.1934 r., s. 281.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 437.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 379.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 232.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 334.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 294.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 87.
- Dz. Pers. MSWojsk. ↓, s. 71, 452.
- Dembiński 1969, s. 2, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 11 z 1964 roku.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Stefan Ryś | Grzegorz Piotrowski (lotnik) | Jerzy Trojanowski (wojskowy) | Stefan Dąbek | Marian Jadwiński | Jan Kanty Skrochowski | Piotr Alencynowicz | Walerian Wodziszewski | Zbigniew Dybała | Jan Poznański (cichociemny) | Kazimierz Ziembiński (1887–1963) | Jan Cudek | Konstanty Heumann | Czesław Oberdak | Zbigniew Rawicz-Twaróg | Henryk Lisowski (oficer) | Jerzy Skoryna (inżynier) | Władysław Kępa | Zdzisław Luszowicz | Franciszek JachiećOceń: Józef Pittner