Kazimierz Ziembiński (1887–1963)

---

Życiorys

Kazimierz Ziembiński był synem Stanisława i Augusty, z domu Gaździckiej. W roku 1914 ochotniczo wstąpił do armii carskiej, gdzie rozpoczął swoją przygodę z lotnictwem. Szkolenie przeszło w kilku szkołach lotniczych, m.in. w Petersburgu, Moskwie i Sewastopolu. Po ukończeniu kursów, przydzielono go do 1. awiacyjnej roty, a w styczniu 1918 roku wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Otrzymał dany do I polskiego oddziału awizacyjnego tego Korpusu.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę, Ziembiński wstąpił do lotnictwa Wojska Polskiego, a w grudniu 1918 roku został przydzielony do II bojowej eskadry lotniczej. Już w marcu 1919 roku przetransferowano go do 3. wielkopolskiej eskadry lotniczej, gdzie uczestniczył w walkach na froncie litewsko-białoruskim, wyróżniając się podczas działań bojowych w pobliżu twierdzy w Bobrujsku. Jego loty rozpoznawcze miały kluczowe znaczenie dla zdobycia twierdzy 29 sierpnia tamtego roku.

W lutym 1920 roku Kazimierz objął funkcję kierownika oddziału „aerofoto” oraz oficera taktycznego eskadry, jednocześnie kontynuując loty bojowe. 14 kwietnia stoczył znaczącą walkę powietrzną z asem radzieckiego lotnictwa, Aleksiejem Szyrinkinem, w załodze z Michałem Dzierzgowskim. Sukces podczas starcia zmusił radziecki myśliwiec do odwrotu. Dwa dni później, 18 kwietnia, brał udział w ataku na nieprzyjacielski pociąg pancerny na stacji Krupki, gdzie zespół uszkodził pociąg.

W sierpniu 1920 roku został przeniesiony do 13. eskadry myśliwskiej, wykonując tam również loty bojowe. W listopadzie jego jednostka została przeniesiona do Bydgoszczy. W kwietniu i maju 1923 roku przeszedł kurs pilotażu w Wyższej Szkole Lotniczej w Grudziądzu, a tuż po tym otrzymał przydział do 3. pułku Lotniczego. W sierpniu 1923 wyróżniono go awansem na dowódcę 111. eskadry myśliwskiej. Już 12 kwietnia 1927 roku mianowano go majorem, z datą starszeństwa na 1 stycznia 1927 roku oraz 1. lokatą w korpusie oficerów lotnictwa.

W listopadzie 1927 roku, Kazimierz Ziembiński przeszedł z Departamentu Lotnictwa Ministerstwa Spraw Wojskowych do Komisji Nadzoru Technicznego Lotnictwa w Warszawie. W kwietniu 1929 roku przeniesiono go do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Aeronautyki na stanowisko kierownika wydziału lotnisk, jednak w lipcu tego samego roku, zwolniono go z tego stanowiska. Wkrótce następnie, w sierpniu 1929 roku, placówkę przeniesiono do Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie, gdzie pełnił funkcję kwatermistrza. Już na początku 1930 roku, 7 stycznia, rozpoczął trzymiesięczny kurs oficerów sztabowych lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Do końca października 1930 roku, Kazimierz przeszedł na stan spoczynku.

W drugiej połowie 1936 roku udał się do Hiszpanii, gdzie brał udział w pośredniczeniu w sprzedaży polskiej broni wojskom generała Francisco Franco. Publikowane uzasadnienie wyjazdu dotyczyło technicznej obsługi zakupionych maszyn PWS-10, jednak nieoficjalnie miał on pozyskiwać sprzęt lotniczy od produkcji ZSRS. Niestety, ta misja zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ zdobyty sprzęt został przekazany reprezentantom Niemiec i Włoch.

Po zakończeniu kampanii wrześniowej, Kazimierz Ziembiński przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie wstąpił do RAF, otrzymując numer służbowy P-1077 i służąc w 300. dywizjonie bombowym. Po wojnie, nie powrócił do Polski, lecz pozostał na emigracji. Zmarł 17 stycznia 1963 roku w Buenos Aires, gdzie został pochowany; jego symboliczny grób zlokalizowany jest również na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 26, rząd 1, miejsce 17, 18).

Ordery i odznaczenia

Kazimierz Ziembiński, znany z bogatej kariery wojskowej, został uhonorowany licznymi odznaczeniami za odwagę i poświęcenie.

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3237,
• krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie,
• medal Lotniczy, przyznawany czterokrotnie,
• Polowa Odznaka Pilota nr 27 60, przyznana 11 listopada 1928 roku, „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”.

---

Oceń: Kazimierz Ziembiński (1887–1963)

---