Zbigniew Rawicz-Twaróg

---

Życiorys

„Zbigniew Rawicz-Twaróg przyszedł na świat 4 lipca 1907 roku w rodzinie o prawników — Feliksa oraz Ireny Prawdzic-Gołyńskiej. Jego edukacja rozpoczęła się w Korpusie Kadetów Nr 2 w Chełmnie, gdzie uczęszczał od września 1922 roku. Po zakończeniu nauki, w czerwcu 1927 roku, uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie, w tym samym miesiącu, rozpoczął kształcenie w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu, która w 1928 roku została przekształcona na Szkołę Podchorążych Artylerii.

15 sierpnia 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej, Ignacy Mościcki, powołał go na stanowisko podporucznika, przyznając mu 96. lokatę w korpusie oficerów artylerii. Wkrótce, Minister Spraw Wojskowych wcielił go do 26 pułku artylerii polowej w Skierniewicach. Tam pełnił funkcję dowódcy plutonu, a od stycznia 1935 roku został oficerem żywnościowym pułku, by od czerwca ponownie obejmować dowodzenie plutonem.

Od listopada 1935 do lipca 1936 roku był uczestnikiem kursu dla instruktorów jazdy konnej oraz zaprzęgów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Po zakończeniu kursu, powrócił do swojej jednostki jako dowódca baterii, która od 1932 roku nosiła nazwę „26 pułk artylerii lekkiej”. W 1938 roku został przeniesiony do 32 dywizjonu artylerii lekkiej w Rembertowie, gdzie kierował plutonem.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, jako dowódca 8 baterii 32 pułku artylerii lekkiej, stoczył zacięte walki. Pod koniec września 1939 roku awansował na stopień kapitana. Po zajęciu Polski przez okupanta, podjął pracę w Gazowni Miejskiej w Warszawie jako urzędnik. W połowie listopada 1939 roku zaangażował się w działalność konspiracyjną. Pod pseudonimem „Jacek”, a także przy współpracy Gustawa Herlinga-Grudzińskiego, został szefem sztabu Polskiej Ludowej Akcji Niepodległościowej.

18 stycznia 1940 roku został aresztowany i osadzony na Pawiaku, a 2 kwietnia 1940 roku stracony w Palmirach.

---

Oceń: Zbigniew Rawicz-Twaróg

---