Franciszek Jachieć

---

Życiorys

Franciszek Jachieć urodził się w Krakowie, w rodzinie o nazwisku Kafka. Po ukończeniu Gimnazjum św. Anny w 1910 roku, rozpoczął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1906–1910 był aktywnym piłkarzem, grając na pozycji lewego obrońcy w Cracovii, a później zaangażował się w sędziowanie.

Kiedy 22 sierpnia 1914 roku wybuchła I wojna światowa, Franciszek Jachieć wstąpił do Legionów Polskich, gdzie służył w 3 Pułku Piechoty. W 1917 roku pełnił funkcję w Komendzie Taborów Legionów Polskich, awansując na chorążego taborów z datą 1 kwietnia 1917 roku. Po kryzysie przysięgowym w tym samym roku, został porucznikiem w Polskiej Sile Zbrojnej, znanej jako „Polnische Wehrmacht”.

Od listopada 1918 roku Jachieć został oficerem Wojska Polskiego w 3 pułku piechoty Legionów. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku, gdzie dowodził plutonem, a następnie 9 kompanią 1 pułku piechoty Legionów. Po wojnie, w stopniu kapitana, pełnił różnorodne funkcje w sztabie warszawskiego okręgu.

W 1922 roku trafił do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie jako słuchacz Kursu Normalnego. Po ukończeniu kursu w dniu 1 października 1924 roku, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do Oddziału I Sztabu Generalnego. 1 grudnia 1924 roku awansowano go na majora, z 15 sierpnia 1924 roku, osiągając 157. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Później dowodził III batalionem 10 pułku piechoty w Łowiczu, biorąc udział w „zamachu majowym” w 1926 roku po stronie rządowej. Po tym wydarzeniu pracował w Oddziale IV Sztabu Głównego.

15 września 1932 roku przejął rolę komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich nr 1 w Koninie, a do 31 grudnia 1935 roku pozostawał w stanie spoczynku.

Od 1929 do 1939 roku był wiceprezesem Polskiego Związku Piłki Nożnej oraz współpracował z „Encyklopedią Wojskową”. Po odejściu z wojska, osiedlił się w Milanówku, gdzie mieszkał z rodziną na ulicy Wspólnej 15. W obliczu mobilizacji latem 1939 roku, Jachieć brał udział w wojnie obronnej, pełniąc funkcję w sztabie Armii „Pomorze”, która została rozbita przez Niemców pod Sochaczewem. Na szczęście uniknął niewoli i wrócił do Milanówka.

Po rozpoczęciu okupacji, Jachieć przystąpił do działań w konspiracji. Od lutego 1940 roku pełnił funkcję komendanta Obwodu Błonie Związku Walki Zbrojnej, a później został inspektorem obwodów lewobrzeżnych w Okręgu Warszawa-Województwo ZWZ. W dniu 22 stycznia 1941 roku awansowano go na podpułkownika, a od lutego 1942 roku pełnił rolę zastępcy komendanta Okręgu.

W okresie od grudnia 1941 do stycznia (w praktyce do kwietnia) 1942 roku, Jachieć był odpowiedzialny za kierowanie okręgiem. Po utworzeniu Obszaru Warszawskiego, objął stanowisko komendanta Podokręgu Zachodniego AK, w którym kierował do stycznia 1945 roku. Mimo że w połowie sierpnia do października 1944 roku był na chwilę odwołany z funkcji, w rzeczywistości kontynuował pełnienie swoich obowiązków.

Po zakończeniu działań wojennych Jachieć znalazł się w Zabrzu, a następnie, między 1949 a 1950 rokiem, powrócił do Milanówka. Tam, po zadenuncjowaniu przez dozorcę Borkowskiego, został natychmiast aresztowany przez UB, a następnie więziony przez półtora roku w Warszawie, na „Gęsiówce”. Po zakończeniu aresztowania powrócił do Milanówka, a w 1956 roku założył koło ZBoWiD. Zmarł w 1965 roku i został pochowany na cmentarzu w Milanówku.

Ordery i odznaczenia

Franciszek Jachieć był osobą o wielu zasługach, które zostały docenione przez władze. Otrzymał szereg odznaczeń, świadczących o jego męstwie i oddaniu w obronie kraju.

• Krzyż Niepodległości, nadany 12 maja 1931,
• Krzyż Walecznych, przyznany czterokrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Krzyż Walecznych, przyznany 1 października 1944 „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1931.

---

Oceń: Franciszek Jachieć

---