Juliusz Pryjma

---

Życiorys

Juliusz Pryjma ukończył Akademię Medyczną w Krakowie w 1968 roku, a po zakończeniu studiów rozpoczął pracę jako lekarz stażysta w Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Krakowie-Kobierzynie. Już w 1969 roku nawiązał współpracę z macierzystą uczelnią, z przerwą w latach 1975–1982, kiedy to piastował stanowisko kierownika Zakładu Immunologii Układu Oddechowego Dzieci i Młodzieży w Instytucie Matki i Dziecka mającym siedzibę w Rabce.

W trakcie swojej kariery uzyskał tytuł doktora habilitowanego, a 24 kwietnia 1990 roku nadano mu tytuł profesora w zakresie nauk medycznych. Pracował zarówno w Polskim, jak i Amerykańskim Instytucie Pediatrii, skupiając się na działalności na Wydziale Lekarskim Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Objął prestiżową funkcję profesora zwyczajnego w Zakładzie Immunologii na Wydziale Biochemii, Biofizyki i Biotechnologii Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także był aktywnym członkiem Komitetu Immunologii i Etiologii Zakażeń Człowieka VI i VII Wydziału Nauk Medycznych Polskiej Akademii Nauk.

Pryjma miał znaczący wpływ na dziedziny mikrobiologii i immunologii, prowadząc badania m.in. dotyczące ekologii flory przedsionka nosa i mechanizmów indukcji oraz regulacji odpowiedzi immunologicznych typu humoralnego. Był również prominentnym postacią w Polskim Towarzystwie Immunologicznym, gdzie przez długoletni okres przewodniczył oddziałowi krakowskiemu. Dodatkowo, był członkiem Stronnictwa Demokratycznego.

Po zakończeniu kariery naukowej spoczął na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty w Krakowie (kwatera LXXIX-8-55).

Publikacje

Wśród licznych osiągnięć Juliusza Pryjmy można znaleźć istotne badania dotyczące immunologii i chorób autoimmunologicznych. Poniżej przedstawiono wybrane publikacje, które odzwierciedlają jego wkład w rozwój wiedzy w tych dziedzinach:

• 1997: badania dotyczące podpopulacji ludzkich monocyty krwi obwodowej, które są oporne na zabijanie przez aktywowane CD4-dodatnie komórki T,
• 2005: analiza wpływu beta-karotenu na chemotaksję ludzkich komórek progenitorowych śródbłonka,
• 2005: badanie związku między apoptozą komórek T indukowaną przez SEB u pacjentów atopowych a stanem klinicznym oraz kolonizacją skóry przez Staphylococcus aureus,
• 2014: charakterystyka zaburzeń w wychwycie apoptycznych komórek polimorfonuklearnych przez subpopulacje monocytów w toczniu rumieniowatym układowym,
• 2016: heterogeniczność monocytów krwi obwodowej, dysfunkcja śródbłonka oraz subkliniczna miażdżyca u pacjentów z toczniem rumieniowatym układowym.

---

Oceń: Juliusz Pryjma

---