Emil Franciszek Mecnarowski

Wojsko i służby mundurowe

Emil Franciszek Mecnarowski, urodzony 10 maja 1879 roku w Krakowie, był znakomitą postacią z historią w polskim wojsku. Jego życie zostało zakończone 21 lipca 1968 roku w Warszawie, gdzie pozostawił po sobie niezatarte ślady.

Pełnił on rolę doktora praw oraz generała brygady Wojska Polskiego, co świadczy o jego znaczącym wkładzie w system prawny oraz militarystyczny kraju. Jego osiągnięcia i doświadczenie przyczyniły się do rozwoju struktur wojskowych w Polsce.

Życiorys

Emil Franciszek Mecnarowski przyszedł na świat 10 maja 1879 roku w Krakowie, w rodzinie, której głową był Aleksander, inżynier kolejowy, a matką Józefa, pochodząca z Węgierkiewiczów, która odeszła w 1939 roku. Po zakończeniu nauki w gimnazjum w Krakowie w 1898 roku, podjął studia prawnicze, które ukończył w 1903 roku na Uniwersytecie Jagiellońskim. Już w czasach studenckich był aktywnym członkiem Związku Strzeleckiego.

W okresie 1914–1917 służył w 1 pułku ułanów Legionów Polskich. Został wysłany na kawaleryjski kurs oficerski przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce, który ukończył z pozytywnym wynikiem. Podczas tej służby posiadał stopień wachmistrza. Z dniem 24 kwietnia 1917 roku został przydzielony do Sądu Polowego Legionów Polskich, awansując na chorążego w korpusie oficerów kancelaryjnych. W kręgu jego działalności znalazło się również sądownictwo Tymczasowej Rady Stanu oraz konspiracyjna Polska Organizacja Wojskowa. W listopadzie 1918 roku był odpowiedzialny za działania rozbrajające Niemców w Sosnowcu, gdzie został mianowany komendantem miasta.

W lutym 1919 roku rozpoczął służbę w sądownictwie Wojska Polskiego. Pełnił funkcję podprokuratora Naczelnego Sądu Wojskowego. Latem 1919 roku został powołany na szefa Sekcji 2 Ustawodawczej w Oddziale VI Prawnym Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Na tym stanowisku, w dniu 29 maja 1920 roku, uzyskał zatwierdzenie w stopniu pułkownika Korpusu Sądowego, z datą starszeństwa od 1 kwietnia 1920 roku, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Następnie pełnił służbę jako szef wydziału w Departamencie IX Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych. W dniu 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 9. lokatę w korpusie oficerów sądowych. Później objął stanowisko zastępcy szefa Departamentu Sprawiedliwości Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

W dniu 16 marca 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady, osiągając tym samym 20. lokatę w korpusie generałów, a 27 stycznia 1930 roku został mianowany sędzią Najwyższego Sądu Wojskowego w Warszawie. Niebawem, 15 października 1930 roku, osiągnął pozycję prezydenta Najwyższego Sądu Wojskowego w stolicy. W 1938 roku przeszedł na emeryturę.

Po zakończeniu służby wojskowej, zamieszkał w Warszawie. Po wojnie utrzymywał się z korepetycji. Był także pasjonatem muzykologii, choć nie formalnie w tej dziedzinie. Jego żoną została Zofia Milsten, urzędniczka Najwyższego Sądu Wojskowego, z którą łączył go związek od 24 czerwca 1934 roku. Para nie doczekała się dzieci.

Emil Franciszek Mecnarowski zmarł w Warszawie i został pochowany na cmentarzu Powązkowskim, w kwaterze 44-6-29.

Ordery i odznaczenia

Emil Franciszek Mecnarowski był osobą wyróżnioną licznymi odznaczeniami, które doceniały jego zasługi oraz poświęcenie dla kraju. Poniżej przedstawiamy listę jego odznaczeń:

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 10 listopada 1928 roku,
  • Krzyż Niepodległości, otrzymany 2 sierpnia 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych, który został mu nadany czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 29 kwietnia 1925 roku,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Odznaka „Za wierną służbę”.

Przypisy

  1. Emil Franciszek Mecnarowski [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 12.06.2022 r.]
  2. Cmentarz Stare Powązki: REDULSCY, TUSZEWSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 14.01.2020 r.]
  3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28.01.1931 r., s. 1.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 29.01.1930 r., s. 31.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 19.03.1927 r., s. 91.
  6. M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 630 „za zasługi na polu ustawodawstwa i organizacji sądownictwa wojskowego”.
  8. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 438 „za zasługi na polu sądownictwa wojskowego”.
  9. Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12.04.1917), Warszawa 1917, s. 73.
  10. Rocznik oficerski 1923, s. 25, 1089.
  11. CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.

Oceń: Emil Franciszek Mecnarowski

★★★★★
Średnia ocena:4.96 Liczba ocen:14