Leon Bianchi

Wojsko i służby mundurowe

Leon Bianchi, urodzony 21 maja 1896 roku w Krakowie, to postać o bogatej historii i nieprzeciętnych osiągnięciach. Jako podpułkownik dyplomowany saperów Wojska Polskiego, jego życie były nierozerwalnie związane z losami kraju oraz dążeniem do niepodległości.

Jego działalność niepodległościowa przyniosła mu nie tylko szacunek, ale również odznaczenie Orderu Virtuti Militari, co stanowi dowód jego odwagi i poświęcenia w trudnych czasach. Zmarł 6 października 1944 roku w Dössel, obecnie będącym częścią Warburga.

Życiorys

Leon Bianchi, żołnierz i oficer, ukończył 7 klas szkoły realnej w Tarnowie, gdzie uzyskał maturę. W sierpniu 1914 roku zdecydował się wstąpić do Legionów Polskich. Po ukończeniu szkoły podoficerskiej, wziął aktywny udział w walkach frontowych. 5 lipca 1916 roku został ranny w bitwie pod Kostiuchnówką i trafił do szpitala. Po rozwiązaniu Legionów, został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii.

1 listopada 1918 roku Bianchi wstąpił do Wojska Polskiego. Początkowo służył jako oficer w kompanii technicznej w 5 pułku piechoty Legionów, stacjonując w Tarnowie. Z czasem awansował na adiutanta batalionu w tym samym pułku. W 1919 roku wziął udział w obronie Lwowa. Pod koniec 1919 roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Generalnego „Warszawa” na stanowisko referenta do spraw technicznych, gdzie pozostał do października 1921.

Następnie został zastępcą dowódcy batalionu zapasowego 5 pp Leg. W grudniu 1922 roku objął stanowisko dowódcy kompanii saperów w 28 batalionie Straży Granicznej w Nowogródku. W latach 1923–1924 służył w rezerwie, pozostając w przydziale do 45 pułku piechoty Strzelców Kresowych w Równem. W 1924 roku trafił do korpusu oficerów rezerwowych inżynierii i saperów, a jego przydział uzyskał w 7 pułku saperów wielkopolskich w Poznaniu.

W kwietniu 1925 roku, po ukończeniu IV Kursu Doskonalącego Oficerów Saperów w Oficerskiej Szkole Inżynierii w Warszawie, został przeniesiony do 5 pułku saperów w Krakowie. Od 1 lutego 1926 roku został oficjalnie przemianowany na zawodowego oficera w korpusie oficerów inżynierii i saperów. Od 1925 roku pełnił ważną rolę w 5 psap. w Krakowie, najpierw jako dowódca batalionu saperów, a później jako adiutant pułku. Od 26 kwietnia 1928 roku był kwatermistrzem pułku.

27 kwietnia 1929 roku, Bianchi został wyznaczony na stanowisko II oficera sztabu 4 Brygady Saperów w Krakowie. 31 marca 1930 roku przeniesiono go do Szefostwa Saperów MSWojsk. w Warszawie na kierownicze stanowisko w Referacie Ogólnym. Z dniem 5 stycznia 1931 roku rozpoczął dwuletni Kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po uzyskaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego w październiku 1932 roku, Bianchi pełnił obowiązki dowódcy batalionu szkolnego w Szkole Podchorążych Inżynierii.

W 1934 roku został przeniesiony do dowództwa 30 Poleskiej Dywizji Piechoty w Kobryniu na pozycję szefa sztabu. Od listopada 1936 roku do 8 lipca 1938 roku, dowodził batalionem mostowym w Kazuniu oraz częściowo w Twierdzy Modlin.

Następnie jego kariera zawodowa skierowała się do rezerwy personalnej oficerów przy Inspektorze Saperów, gdzie został przydzielony do inspektora armii na obszarze Poznań, pod dowództwem gen. dyw. Tadeusza Kutrzeby, na stanowisku oficera saperów.

W kampanii wrześniowej 1939 roku, Leon Bianchi był dowódcą saperów Armii „Poznań”. Wziął udział w bitwie nad Bzurą, gdzie został wzięty do niewoli przez Niemców. Przebywał w oflagach VII A Murnau oraz VI B Dössel (nr jeniecki 4901/IV A). Jego życie zakończyło się 6 października 1944 roku w wyniku ran odniesionych podczas bombardowania oflagu VI B Dössel. Jego ostatnim miejscem spoczynku jest cmentarz obozowy, z płytą nagrobną oznaczoną numerem D42.

Awanse

Leon Bianchi przeszedł przez wojskową karierę, która obejmowała kilka awansów, każdy z nich niosąc ze sobą nowe zobowiązania i wyzwania.

  • podporucznik – 1 stycznia 1919,
  • porucznik – 1 lipca 1920,
  • kapitan – zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, zajmował 1425. lokatę w korpusie oficerów rezerwowych piechoty, po przeniesieniu do korpusu oficerów rezerwowych inżynierii i saperów zajmował 128. lokatę, 1 lutego 1926 został przemianowany na oficera zawodowego ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 oraz 6. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów,
  • major – 18 lutego 1928 ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 39. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów,
  • podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i 10. lokatą w korpusie oficerów inżynierii i saperów (od 1937 korpus oficerów saperów, grupa liniowa),
  • pułkownik – pośmiertnie.

Ordery i odznaczenia

Leon Bianchi był odznaczonym żołnierzem, który otrzymał szereg zaszczytnych nagród za swoje zasługi w służbie wojskowej i patriotycznej. Wśród jego odznaczeń można wymienić:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6545, przyznany 17 maja 1922 roku,
  • Krzyż Niepodległości, nadany 13 kwietnia 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych, którym odznaczono go czterokrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku.

Przypisy

  1. Rybka i Stepan 2006, s. 427.
  2. Rybka i Stepan 2006, s. 242.
  3. Piotr Zarzycki, Batalion Mostowy..., s. 21.
  4. Rocznik oficerski 1932, s. 250, 800.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych z 09.12.1932 r., Nr 13, s. 406.
  6. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 31.03.1930 r., Nr 8, s. 110.
  7. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 27.04.1929 r., Nr 9, s. 124.
  8. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 26.04.1928 r., Nr 9, s. 148.
  9. Dziennik Personalny Spraw Wojskowych nr 20 z 08.05.1926 r., s. 152.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 48 z 29.04.1925 r., s. 229.
  11. Jednodniówka 5 Pułku Saperów na uroczystość poświęcenia sztandaru 08.05.1925 r. w Krakowie, s. 26–27.
  12. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych z 21.02.1928 r., Nr 5.
  13. Rocznik oficerski 1928, s. 573, 594.
  14. Rocznik oficerski 1924, s. 810, 839.
  15. Rocznik oficerski 1923, s. 258, 482.
  16. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  17. M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  18. Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych z 22.12.1934 r., Nr 14, s. 266.
  19. Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, s. 71.
  20. Piotr Bauer, Bogusław Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1983, s. 463.
  21. Dössel www.porta-polonica.de
  22. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 2 z 06.01.1923 r., s. 18.

Oceń: Leon Bianchi

★★★★★
Średnia ocena:4.69 Liczba ocen:20