Stanisław Rausz

---

Życiorys

Stanisław Rausz urodził się 4 sierpnia 1896 roku, jako syn Władysława. Jego życie naznaczone było wieloma wydarzeniami, które miały miejsce w burzliwym okresie historycznym. Wzięty do wojska, brał udział w I wojnie światowej, co stanowiło dla niego pierwszy krok w wojskowej karierze.

Po zakończeniu tej brutalnej wojny oraz odzyskaniu przez Polskę niepodległości w listopadzie 1918 roku, wstąpił do Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920, walczył z oddaniem na froncie. 1 czerwca 1920 roku osiągnął awans do stopnia porucznika w wojskowej służbie łączności, co stanowiło znaczący krok w jego zawodowej drodze.

Następnie został zweryfikowany jako kapitan z datą starszeństwa przypadającą na 1 czerwca 1919 roku, a 1 grudnia 1924 dodano mu rangę majora z kolejnością daty na 15 sierpnia 1924. Rausz był przydzielony do 2 pułku łączności, gdzie pouczany przez innych oficerów, w latach 1923–1925 pełnił rolę szefa Szefostwa Łączności w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu nr V w Krakowie.

Od 1927 do 1929 roku, Stanisław dowodził II batalionem w 2 pułku łączności, a wiosną 1929 roku, w ramach nowo wprowadzonej organizacji wojsk łączności, został mianowany mianem majora na pierwszego oficera sztabu 3 Grupy Łączności w Przemyślu. 3 listopada 1931 roku doszło do reorganizacji tych wojsk, a Rausz został przeniesiony do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X.

W tym okresie odbył staż w 23 pułku artylerii lekkiej oraz w 58 pułku piechoty, gdzie starał się uzyskać kwalifikacje do Wyższej Szkoły Wojennej, niestety bez skutku. W 1932 roku pozostał w dyspozycji DOK nr X, a w grudniu tegoż roku został odkomenderowany do sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie, gdzie objął stanowisko dowódcy łączności dywizji. 1 stycznia 1936 awansował do rangi podpułkownika i stał się dowódcą 1 batalionu telegraficznego w Zegrzu.

Po wybuchu II wojny światowej i czasie kampanii wrześniowej, stanął na czołowej pozycji dowódcy łączności w sztabie Armii „Prusy”, a następnie w dowództwie Grupy Armii, której przewodził generał Stefan Dęba-Biernacki. Rausz wykazał się odwagą i determinacją w walkach toczonych na Lubelszczyźnie. Niestety, po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 roku, na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej, został aresztowany przez Sowietów.

Jego dalsze losy były tragiczne. Po aresztowaniu trafił do więzienia przy ulicy Karolenkiwskiej 17 w Kijowie, gdzie według dostępnych informacji, został zamordowany przez NKWD, prawdopodobnie wiosną 1940 roku. Jego nazwisko znajduje się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, która została opublikowana w 1994 roku (wymieniony na liście wywózkowej 56/3-89 pod numerem 2442).

Ofiary tych zbrodni, w tym Stanisław Rausz, zostały pochowane na Otwartym w 2012 roku Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni, co stanowi ważny element pamięci o heroicznych postawach i ofiarach tamtych czasów.

Ordery i odznaczenia

Stanisław Rausz, znany ze swojego wkładu w historię i odbudowę kraju, został odznaczony licznymi medalami i wyróżnieniami. Jego osiągnięcia zostały dokumentowane przez przyznanie mu szeregu prestiżowych nagród.

• Krzyż Niepodległości, przyznany 9 listopada 1931,
• Krzyż Walecznych, który otrzymał trzykrotnie, przed rokiem 1923,
• Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 19 marca 1936.

Upamiętnienie

W dniu 16 listopada 2011, w kontekście wydarzenia nazwanego „Katyń… pamiętamy” oraz „Katyń… Ocalić od zapomnienia”, odbyła się szczególna inicjatywa przy Zespole Szkół Ekonomicznych nr 3 im. Eugeniusza Kwiatkowskiego w Krakowie. W ramach tej akcji zasadzono Dąb Pamięci, który został poświęcony Stanisławowi Rauszowi.

---

Oceń: Stanisław Rausz

---