Leszek Starzyński

---

Życiorys

Leszek Starzyński, absolwent Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie, uzyskał maturę w 1939 roku. Po wybuchu II wojny światowej, w miesiącu wrześniu, ochotniczo pełnił funkcję gońca motocyklowego dla swojego ojca, który pracował w Sztabie Obrony Warszawy. Na początku września, na polecenie swojego stryja, prezydenta Warszawy, zorganizował grupę gońców motocyklowych, która działała aż do momentu kapitulacji stolicy.

Jeszcze w październiku tego samego roku rozpoczął działalność konspiracyjną, jednak 4 kwietnia 1940 roku przekroczył granicę z Węgrami. Już 17 kwietnia dotarł do Francji, gdzie został przydzielony do dywizjonu rozpoznawczego 3 Dywizji Piechoty. W czerwcu 1940 roku, nie zdoławszy załapać się na statek do Wielkiej Brytanii, udał się do nieokupowanej części Francji, skąd 14 lipca dotarł już do Wielkiej Brytanii, przydzielając się do Oddziału Rozpoznawczego 1 Brygady Strzelców. Pierwszą część 1942 roku spędził w Szkole Podchorążych Łączności, gdzie poszerzał swoje umiejętności.

Nie zniechęciwszy się, zgłosił chęć służby w kraju. W pierwszym kwartale 1943 roku przeszedł kurs polskiej szkoły wywiadu, który był niczym innym jak kamuflażem dla Oficerskiego Kursu Doskonalenia Administracji Wojskowej. Po zakończeniu szkolenia w zakresie dywersji, ze specjalnością w radiotelegrafii, został zaprzysiężony 19 października 1943 roku i przerzucony do Głównej Bazy Przerzutowej w Brindisi we Włoszech. Transport odbył się w nocy z 25 na 26 lipca 1944 roku w ramach operacji „Wildhorn III”, kiedy to samolot Dakota wylądował na placówce odbiorczej „Motyl” między wsiami Wał-Ruda a Jadowniki Mokre. Cichociemni zostali następnie przewiezieni do wsi Kwików, gdzie powitano ich w domu Jana Walczaka przy dźwiękach krakowiaka „Bartoszu! Bartoszu! Hej nie traćwa nadziei”. Pozostał w dyspozycji Komendy Głównej AK w Warszawie.

W czasie powstania warszawskiego, od 3 sierpnia, włączył się do walki, należąc do Zgrupowania Radosław. Od 5 sierpnia pełnił funkcję radiotelegrafisty w Komendzie Warszawskiego AK, pracując w radiostacji nr 13, która mieściła się przy placu Napoleona oraz w kawiarni „Adria”. Po upadku powstania znalazł się w obozach jenieckich, najpierw w Sandbostel, a później w oflagu X C w Lubece. Po swoim uwolnieniu przez wojska angielskie 11 maja 1945 roku zameldował się w Oddziale VI NW w Londynie. Po demobilizacji, która miała miejsce 24 kwietnia 1947 roku, wstąpił do PKPR, z którego zwolniono go 24 kwietnia 1949 roku.

Osiedlił się w Londynie, gdzie ukończył studia z zakresu ekonomii i statystyki na Wydziale Ekonomii i Handlu Polish University College. Pracował jako robotnik na nocnej zmianie w fabryce żarówek, a w 1952 roku wyemigrował do Kanady. Tam z początku zaangażował się w pracę w Urzędzie Federalnym w Ottawie, a od 1960 przeprowadził się do prywatnych przedsiębiorstw przemysłu metalowego, działając w Kingston (Ontario), Montrealu w Quebec oraz w latach 1977-1985 w Genewie. W 1985 roku przeszedł na emeryturę.

Leszek Starzyński był również autorem wspomnień, które znalazły się w takich książkach jak: Kartki z pamiętnika, Po obu stronach eteru oraz Chleb w zupie, opublikowanych w zbiorze Drogi cichociemnych… (wydania I, II, III, Veritas, Londyn, 1954, 1961, 1972, Bellona, Warszawa, 1993, 2008).

Awanse

Leszek Starzyński osiągnął znaczące stopnie wojskowe w swojej karierze. Jego awanse są następujące:

• podporucznik – 10 października 1943 roku,
• porucznik – 11 czerwca 1946 roku, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1945 roku.

Odznaczenia

Leszek Starzyński został uhonorowany wieloma odznaczeniami, które świadczą o jego bohaterstwie i oddaniu. Wśród nich znajdują się:

• krzyż walecznych – czterokrotnie,
• srebrny krzyż zasługi z mieczami,
• medal wojska.

Życie rodzinne

Leszek Starzyński był synem Mieczysława, który zasłynął jako legionista, oraz brata prezydenta Warszawy, Stefana. W swoim życiu osobistym dwa razy brał ślub; jego żonami były kobiety z Polski i Danii. Starzyński nie doczekał się potomstwa.

---

Oceń: Leszek Starzyński

---