UWAGA! Dołącz do nowej grupy Kraków - Ogłoszenia | Sprzedam | Kupię | Zamienię | Praca

Włodzimierz Scholze-Srokowski

Wojsko i służby mundurowe

Włodzimierz Leon Scholze-Srokowski, to postać o ważnym znaczeniu w historii Polski. Urodził się 4 kwietnia 1894 roku w Krakowie, a zmarł 1 sierpnia 1972 roku w Londynie. Był on oficerem dyplomowanym piechoty, który służył zarówno w Wojsku Polskim, jak i w Polskich Siłach Zbrojnych.

Jego kariera wojskowa była pełna zaangażowania, a w 1964 roku został mianowany generałem brygady przez Prezydenta RP na uchodźstwie. Scholze-Srokowski jest doskonałym przykładem odwagi i determinacji w trudnych czasach dla Polski.

Życiorys

Włodzimierz Scholze-Srokowski urodził się 4 kwietnia 1894 roku w Krakowie, w rodzinie Rajmunda oraz Kazimiery ze Srokowskich. Był blisko związany z rodziną Srokowskich, będąc krewnym Stanisława Józefa, Stanisława oraz Konstantego. Jako porucznik piechoty w cesarskiej i królewskiej armii, wziął udział w I wojnie światowej, gdzie znalazł się w rosyjskiej niewoli. Gdy Polska odzyskała niepodległość, dołączył do Wojska Polskiego i brał czynny udział w wojnie polsko-bolszewickiej, służąc jako oficer 83 pułku piechoty.

3 maja 1922 roku, po weryfikacji, uzyskał stopień kapitana z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 oraz 246. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Już 10 lipca tego samego roku został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki dowódcy batalionu sztabowego. 31 marca 1924 roku został mianowany majorem, a jego starszeństwo datowane jest na 1 lipca 1923 roku, zajmując 79. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Począwszy od 1 listopada 1924 roku, był przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, aby uczestniczyć w Kursie Normalnym 1924–1926.

Po ukończeniu kursu, 11 października 1926 roku, otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i został przydzielony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1928 roku, formalnie pozostając przydzielonym do 83 pułku piechoty, służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr I. Z dniem 1 listopada 1930 roku został przeniesiony do 72 pułku piechoty w Radomiu, gdzie objął stanowisko zastępcy dowódcy pułku, a 1 stycznia 1931 roku awansował do stopnia podpułkownika piechoty.

7 czerwca 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do Szkoły Gazowej na stanowisko wykładowcy. W listopadzie tego samego roku został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, gdzie piastował funkcję kierownika Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego. W wyniku awansu, 1 stycznia 1946 roku uzyskał tytuł pułkownika.

Po zakończeniu II wojny światowej, Scholze-Srokowski pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii, gdzie prezydent RP August Zaleski mianował go generałem brygady ze starszeństwem z dniem 11 listopada 1964 roku. W Londynie zmarł 1 sierpnia 1972 roku, a jego miejsce spoczynku znajduje się na cmentarzu parafialnym w Chrzanowie. Życie osobiste Włodzimierza nie było bogate w potomstwo; był żonaty z Walentyną Śnieżko, nie doczekali się dzieci.

Ordery i odznaczenia

Włodzimierz Scholze-Srokowski był osobą, która zasłużyła się w historii, a jego odznaczenia świadczą o wielkim poświęceniu oraz odwadze. Wśród przyznanych mu wyróżnień znajdują się:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7711, przyznany w 1922 roku,
  • Krzyż Niepodległości, nadany 10 grudnia 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych, otrzymany dwukrotnie,
  • Złoty Krzyż Zasługi, przyznany 24 maja 1929 roku,
  • Odznaka za Rany i Kontuzje,
  • Medal Zwycięstwa, znany także jako „Médaille Interalliée”.

Przypisy

  1. Mariusz Paździora: Dzieje cmentarza parafialnego w Chrzanowie. Miejska Biblioteka Publiczna w Chrzanowie, 2020, s. 90. ISBN 978-83-952555-9-5.
  2. Andrzej A. Zięba: Stanisław Józef Srokowski. ipsb.nina.gov.pl. [dostęp 13.12.2019 r.]
  3. Doniosła uchwała Związku Oficerów Rezerwy. „Gazeta Lwowska”, Nr 33, 11.02.1936 r., s. 2.
  4. Dembiński 1969, s. 1.
  5. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 8, 01.06.1935 r., s. 60, sprostowano imię z „Włodzimierz” na „Włodzimierz Leon”.
  6. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 14, 20.09.1930 r., s. 295.
  7. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 1, 28.01.1931 r., s. 49, sprostowano, że został przeniesiony do 72 pp.
  8. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 11, 07.06.1934 r., s. 154.
  9. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 14, 22.12.1934 r., s. 257.
  10. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 22, 22.07.1922 r., s. 553.
  11. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 32, 02.04.1924 r., s. 169.
  12. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 112, 23.10.1924 r., s. 626.
  13. Dz. Pers. MSWojsk., Nr 42, 11.10.1926 r., s. 341.
  14. Rocznik Oficerski 1928, s. 121, 172.
  15. Rocznik Oficerski 1932, s. 600.
  16. Rocznik Oficerski 1932, s. 24.
  17. Rocznik Oficerski 1923, s. 364, 406.
  18. Rocznik Oficerski 1924, s. 317, 471, 1364.
  19. Kolekcja GiO, s. 1.
  20. Kolekcja GiO, s. 4.
  21. Kryska-Karski i Żurakowski 1991, s. 161.
  22. Lista starszeństwa 1922, s. 41.
  23. M.P. z 1929 r. nr 123, poz. 302 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  24. M.P. z 1931 r. nr 287, poz. 381 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

Oceń: Włodzimierz Scholze-Srokowski

★★★★★
Średnia ocena:4.9 Liczba ocen:20