Andrzej Meyer (podpułkownik)

Wojsko i służby mundurowe

Andrzej Meyer, urodzony 8 kwietnia 1893 roku w Krakowie, to postać o bogatej historii, zasłużona w szeregach Wojska Polskiego. Podpułkownik broni pancernych, pełnił także rolę adiutanta prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Jego życie zakończyło się tragicznie w 1940 roku, kiedy to stał się ofiarą zbrodni katyńskiej. Ta smutna karta historii pozostaje w pamięci nie tylko rodzin, ale także całego narodu, przypominając o tragicznych losach wielu polskich oficerów w czasach II wojny światowej.

Życiorys

Andrzej Meyer przyszedł na świat 8 kwietnia 1893 roku, w rodzinie Jana oraz Heleny z Pochwalskich. Miał brata Jana, który również był legendarnego legionistą.

Jego edukację rozpoczął w rodzinnym Krakowie, gdzie zakończył naukę w szkole średniej oraz w Wyższej Szkole Realnej. W 1913 roku dołączył do Związku Strzeleckiego, co było pierwszym krokiem na jego wojskowej ścieżce.

Po wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, podjął decyzję o wstąpieniu do Legionów Polskich. Służył w 1 pułku piechoty, a następnie przeszedł do sztabu I Brygady Legionów Polskich, z którą brał udział w wielu walkach. W późniejszym etapie został odkomenderowany do Komendy Legionów, pełniąc funkcję kierowcy samochodu sztabowego. 1 stycznia 1917 roku awansował na chorążego samochodowego.

W wyniku kryzysu przysięgowego z lipca 1917 roku, służył w Polskim Korpusie Posiłkowym. Po bitwie pod Rarańczą w lutym 1918 roku został internowany w obozie w Dułowie na Zakarpaciu. Po pewnym czasie został wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, w której pełnił służbę aż do września 1918 roku. W międzyczasie uczestniczył w działaniach na froncie włoskim. Pod koniec wojny, we wrześniu tego samego roku, wrócił na teren Galicji.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego. Od połowy grudnia 1918 roku pełnił służbę w DOGen w Krakowie, a w styczniu 1919 roku zaangażował się w organizację Oddziału IV. Został także dowódcą kolumny samochodowej Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku, kierował kolumną samochodową, która obsługiwała Naczelnika Państwa i Naczelne Dowództwo. W sierpniu 1920 roku przeprowadził zdobycie dwóch dział, pięciu karabinów maszynowych oraz dwudziestu wozów taborowych.

Po zakończeniu wojny, Andrzej Meyer zdobył stopień kapitana samochodowego ze starszeństwem z dnia 1 czerwca 1919 roku, a później został awansowany na majora samochodowego z dniem 1 lipca 1923 roku. W latach 1923-1925 pełnił służbę jako oficer nadetatowy 1 dywizjonu samochodowego w Kwaterze Wojskowej Prezydenta Rzeczypospolitej, a w 1923 roku był szefem służby samochodowej u Stanisława Wojciechowskiego.

W czerwcu 1924 roku został mianowany na stanowisko pierwszego adiutanta przybocznego Prezydenta RP. Od 1926 roku było mu powierzone stanowisko komendanta kwatery w Gabinecie Wojskowym Prezydenta RP Ignacego Mościckiego. W grudniu 1927 roku został przeniesiony do 8 dywizjonu samochodowego w Bydgoszczy na stanowisko zastępcy dowódcy dywizjonu, a w 1932 roku był komendantem kadry tegoż dywizjonu. Dnia 27 czerwca 1935 roku uzyskał awans na stopień podpułkownika, z datą starszeństwa na 1 stycznia 1935 roku, zajmując pierwsze miejsce w korpusie oficerów samochodowych. Jako komendant kadry ogłosił 5 października 1935 roku rozkaz o reorganizacji 8 batalionu pancernego i już 25 października tego samego roku został jego dowódcą. Pełnił także funkcję dowódcy 3 batalionu pancernego w Warszawie w latach 1937-1939. W Bydgoszczy brał udział w Związku Legionistów Polskich, gdzie pełnił rolę II wiceprezesa.

Po początku II wojny światowej oraz agresji ZSRR na Polskę w dniu 17 września 1939 roku, Meyer został aresztowany przez Oddział Specjalny Frontu Ukraińskiego na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej. W 1940 roku zginął w więzieniu NKWD w Kijowie, przy ulicy Karolenkiwskiej 17. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej, która została opublikowana w 1994 roku. Został wymieniony na liście wywózkowej 42-179, gdzie figurował jako Mejer.

Ofiary tej tragicznej części historii zbrodni katyńskiej zostały pochowane na Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni, który został otwarty w 2012 roku. Natomiast jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 284a wprost-1-2).

Ordery i odznaczenia

Andrzej Meyer, podpułkownik, był człowiekiem, który otrzymał szereg prestiżowych odznaczeń za swoje zasługi i odwagę. Oto niektóre z nagród, które mu przyznano:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 6880 nadany w 1922 roku,
  • Krzyż Niepodległości otrzymany 9 listopada 1931 roku,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi przyznany 11 listopada 1937 roku,
  • Krzyż Komandorski Orderu Piusa IX z Watykanu,
  • Krzyż Komandorski Orderu Św. Sawy, nadany przez Królestwo Serbów, Chorwatów i Słoweńców,
  • Krzyż Oficerski Orderu Gwiazdy Rumunii przyznany przez Rumunię,
  • Krzyż Oficerski Orderu Korony Włoch nadany przez Włochy,
  • Krzyż Kawalerski Orderu Korony Belgijskiej z Belgii,
  • Krzyż Kawalerski Legii Honorowej przyznany przez Francję.

Przypisy

  1. Cmentarz Stare Powązki: Tomasz Damięcki, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 03.02.2020 r.]
  2. Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 61. [dostęp 14.12.2014 r.]
  3. Banaszek, Roman i Sawicki 2000, s. 193.
  4. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 36, 11.11.1937 r.
  5. M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  6. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  7. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 9, s. 66, 28.06.1935 r.
  8. Rocznik Oficerski 1932, s. 783.
  9. Rocznik Oficerski 1932, s. 277.
  10. Rocznik Oficerski 1928, s. 654.
  11. Rocznik Oficerski 1928, s. 657.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 27 z 29.11.1927 roku, s. 347.
  13. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 59 z 25.06.1924 roku, s. 403.
  14. Rocznik Oficerski 1924, s. 3, 916.
  15. Rocznik Oficerski 1924, s. 928.
  16. Rocznik Oficerski 1923, s. 3, 1005.
  17. Rocznik Oficerski 1923, s. 1017.
  18. Naczelnik Państwa i Naczelny Wódz nadaje: order wojsk. „Virtuti Militari” V klasy z 5 Dywizji Syberyj. W. P. na Wschodzie. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 27, s. 616, 19.09.1922 r.

Oceń: Andrzej Meyer (podpułkownik)

★★★★★
Średnia ocena:4.54 Liczba ocen:10