Rudolf Kawiński

Wojsko i służby mundurowe

Rudolf Artur Kawiński, urodzony 1 września 1887 roku w Krakowie, to postać o znaczącej roli w historii Polski. Był on pułkownikiem dyplomowanym piechoty w Wojska Polskiego, a jego zasługi zostały uhonorowane nadaniem Orderu Virtuti Militari, jednego z najwyższych odznaczeń wojskowych w naszym kraju.

Informacje dotyczące daty jego śmierci pozostają nieznane, co wprowadza pewien element tajemnicy w biografii tej wybitnej postaci.

Życiorys

Rudolf Artur Kawiński, urodzony 1 września 1887 roku jako syn Grzegorza, rozpoczął swoją drogę wojskową w Austro-Węgrzech. W 1913 roku służył w c. i k. 30 batalionie strzelców polnych w Steyr, mieszczącej się w Górnej Austrii. W tym okresie uzyskał awans na stopień starszego porucznika (niem. Oberleutnant) z datą efektywną przypisaną na 1 maja 1913 roku.

W trakcie I wojny światowej, Kawiński dowodził austriackim 20 batalionem strzelców polowych na poziomie kapitana. Po zakończeniu konfliktu i odzyskaniu przez Polskę niepodległości, zdecydował się wstąpić do Wojska Polskiego, gdzie przeszedł pozytywną weryfikację na stopień rotmistrza. W tej roli objął dowództwo Lotnego Oddziału Żandarmerii Polowej we Lwowie, jednostki utworzonej w garnizonie Lwów na mocy rozkazu z 28 grudnia 1918 roku.

W dniu 5 maja 1919 roku, Rudolf Kawiński oficjalnie zyskał status żołnierza Wojska Polskiego, przechodząc z armii austro-węgierskiej, a jego stopień kapitana został potwierdzony z datą 1 września 1915 roku. W latach 1920-1921 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, gdzie sprawował funkcję szefa sztabu Dywizji Górskiej. Kolejny awans na majora został mu nadany 15 lipca 1920 roku, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii cesarskiej i królewskiej. Jego oddziałem macierzystym od 1 czerwca 1921 roku był 3 pułk Strzelców Podhalańskich.

3 maja 1922 roku Kawiński został zweryfikowany w stopniu podpułkownika, z datą efektywną 1 czerwca 1919 roku oraz z 121. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W latach 1922-1923 uczestniczył w Kursie Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, wciąż pozostając oficerem nadetatowym 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie. Po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, 15 października 1923 roku został wyznaczony na dowódcę 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie, a 22 października tego samego roku zaktualizowano jego ewidencję w stosunku do nowej jednostki.

Przez wiele lat służby, Kawiński awansował na pułkownika 1 grudnia 1924 roku. Z dniem tym nadano mu 11. lokatę wśród oficerów piechoty. Był także twórcą pomnika dla żołnierzy swojego pułku. Po dalszych przenosinach, w tym do Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych w Warszawie, Kawiński wziął na siebie obowiązki I oficera sztabu Inspektora Armii, generała dywizji Leonarda Skierskiego w 1926 roku.

W dniu 19 marca 1927 roku objął dowodzenie piechoty dywizyjnej 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty, kaźni w garnizonie Gniezno. Kolejnym ważnym momentem w jego karierze było mianowanie go pomocnikiem dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu, co miało miejsce 23 października 1931 roku. Ostatecznie, z dniem 30 czerwca 1934 roku, przeszedł w stan spoczynku. Po wybuchu II wojny światowej, w 1939 roku, przebywał w Lwowie, który został zajęty przez bolszewików.

Ordery i odznaczenia

Rudolf Kawiński był osobą, która otrzymała wiele prestiżowych odznaczeń i orderów za swoje zasługi wojskowe oraz patriotyczne. Jego osiągnięcia są uhonorowane następującymi wyróżnieniami:

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari, który został mu nadany 17 kwietnia 1921 w Lwowie przez generała broni Tadeusza Rozwadowskiego,
  • Krzyż Walecznych, przyznany mu aż czterokrotnie, pierwszy i drugi raz w 1922 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 17 marca 1930 roku,
  • Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych, którą nadano mu 12 maja 1936 roku,
  • Order Korony Żelaznej III klasy z dekoracją wojenną i mieczami, przyznany w Austro-Węgrzech w 1918 roku,
  • Krzyż Jubileuszowy Wojskowy, również nadany w Austro-Węgrzech.

Przypisy

  1. Protokół nr XLVII/14 XLVII sesji Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z 23.06.2014 r. s. 23. [dostęp 01.04.2015 r.]
  2. Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 27.04.2020 r.]
  3. Artur Małecki. Garnizon leszczyński we wrześniu 1939 r.. „Przyjaciel Ludu”, Zeszyt I/XCVII z 2003 r.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 07.06.1934 r. s. 143.
  5. 26 stycznia 1934 ogłoszono sprostowanie imienia z „Rudolf” na „Rudolf Artur”. Zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 2, s. 22, 26.01.1934 r.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 07.11.1923 r. s. 744.
  7. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 65 z 12.06.1919 r. poz. 2056.
  8. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 19.03.1927 r. s. 94.
  9. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 44 z 14.10.1926 r. s. 354.
  10. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 22 z 05.06.1926 r. s. 176.
  11. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 27 z 21.07.1920 r. poz. 671.
  12. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 63 z 27.09.1923 r. s. 586.
  13. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 14, 480.
  14. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 140, 397.
  15. 1 Pułk Strzelców Wielkopolskich. wfeh.pl. [dostęp 01.04.2015 r.]
  16. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 26.01.1934 r. s. 22.
  17. Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 08.06.1922 r. s. 24.
  18. M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  19. Odpowiedź personalna z 1933 r. dotycząca osiągnięć w zakresie piechoty w Warszawie.
  20. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23.10.1931 r. s. 324.
  21. Kronika. Wiadomości osobiste. „Głos Rzeszowski”, s. 2, Nr 4 z 27.01.1918 r.
  22. Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1914, Wiedeń 1914, s. 258, 617.
  23. Adam Trojanowski: Wsi spokojna. [dostęp 01.04.2015 r.]
  24. Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17.04.1921 r.
  25. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 314)

Oceń: Rudolf Kawiński

★★★★★
Średnia ocena:4.82 Liczba ocen:9