Władysław Anczyc

---

Życiorys

Władysław Anczyc był wnukiem znanego poety, dramatopisarza i wydawcy, a także tłumacza, Władysława Ludwika, oraz synem Wacława Zygmunta, który był drukarzem i działaczem oświatowym, a jego matką była Waleria z Heggenbergerów (1874–1941). Miał również siostrę Zofię, która żyła w latach 1897–1965 i po mężu nosiła nazwisko Trzebicka.

Władysław rozpoczął swoją edukację od studiów polonistycznych na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, a także studiował muzykę, uczęszczając m.in. do Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego pod okiem Władysława Żeleńskiego. Dodatkowo, swoje umiejętności rozwijał w lipskiej szkole drukarskiej. Warto również zaznaczyć, że był absolwentem austriackiej szkoły oficerskiej, co pozwoliło mu na służbę w armii austriackiej w trakcie I wojny światowej (1914–1918). W dniu 1 stycznia 1916 roku został mianowany podporucznikiem rezerwy artylerii fortecznej i do końca wojny, w 1918 roku, służył w pułku artylerii fortecznej nr 2.

Po zakończeniu wojny, w 1918 roku, Władysław Anczyc wstąpił do Wojska Polskiego, gdzie zajął stanowisko w Stacji Zbornej i Uzupełnień w Krakowie. Podczas działań na froncie wschodnim, m.in. w obronie Lwowa, odniósł rany. Przekazując mu stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku, przydzielono go do Okręgu Korpusu Nr V. W tym samym roku udało mu się uzyskać tytuł doktora muzykologii.

W późniejszych latach, w okresie 1924–1926, Władysław był zatrudniony w Bibliotece Jagiellońskiej, a w 1928 roku pełnił funkcję wiceprezesa Sekcji Taternickiej AZS w Krakowie. Jako zapalony wioślarz, aktywnie uczestniczył w działalności sekcji wioślarskiej klubu. W 1930 roku współuczestniczył w pierwszym zdobyciu północno-wschodniej grani Małego Młynarza, a pięć lat później, wspólnie z Stanisławem Krystynem Zarembą, osiągnął drugi sukces na Basztowej Przełęczy z Doliny Mięguszowieckiej, przy okazji modyfikując stopień trudności przejścia, które miało miejsce w 1905 roku, wykonane przez Zygmunta Klemensiewicza oraz Jerzego Maślankę.

W latach 1938–1939, po zmarłym ojcu, zarządzał rodzinną drukarnią. Po mobilizacji we wrześniu 1939 roku, w wyniku agresji ZSRR na Polskę, trafił do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku, gdzie, na wiosnę 1940 roku, został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie, a jego ciało potajemnie pochowano w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach. Obszar ten od 17 czerwca 2000 roku jest oficjalnie znany jako Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Władysław Anczyc figuruje na Liście Starobielskiej NKWD pod numerem 17.

Rodzina Władysława uczciła jego pamięć, umieszczając płytę na grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera PAS AB-po prawej-Drużbackich). Dnia 5 października 2007 roku, minister obrony narodowej Aleksander Szczygło, w geście uhonorowania, nadał mu pośmiertnie stopień majora, co zostało publicznie ogłoszone 9 listopada 2007 roku w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Władysław Anczyc, jako wybitna postać, otrzymał szereg zaszczytnych odznaczeń, które świadczą o jego odwadze i oddaniu. Oto najważniejsze wyróżnienia, które mu przyznano:

• brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami (Austro-Węgry),
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry).

---

Oceń: Władysław Anczyc

---