Józef Feliks Kutyba, urodzony 9 lutego 1899 roku w Krakowie, to postać, która należy do czołówki oficerów Wojska Polskiego. Jako podpułkownik piechoty, znany był ze swojego zaangażowania oraz oddania w służbie kraju. W trakcie swojej kariery wojskowej został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co stanowi najwyższe wyróżnienie za męstwo na polu walki.
Niestety, jego życie zostało tragicznie przerwane wiosną 1940 roku, kiedy to stał się jedną z ofiar zbrodni katyńskiej. Jego historia jest częścią szerszego kontekstu historycznego, który przyczynił się do zrozumienia tragicznych losów polskich żołnierzy w czasie II wojny światowej.
Życiorys
Józef Kutyba urodził się 9 lutego 1899 roku w Krakowie, jako dziecko Jana i Marii z domu Gomółka. W jego życiorysie kluczowym momentem była przynależność do Polskiej Organizacji Wojskowej. W przededniu I wojny światowej kształcił się w szkole przemysłowej, a w trakcie wojny brał udział w walkach w szeregach Legionów Polskich. Pełniąc rolę podoficera liniowego 3 pułku piechoty, uczestniczył w wielu kampaniach, w tym karpackiej, bukowińskiej, besarabskiej oraz wołyńskiej. Po kryzysie przysięgowym znalazł się w internowaniu na Węgrzech.
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Kutyba wstąpił do Wojska Polskiego. Jego działalność wojskowa obejmowała również udział w wojnie polsko-bolszewickiej w 1920 roku. W tym okresie, w dniu 1 czerwca 1919 roku, awansował na stopień porucznika piechoty. W 1923 roku służył w 36 pułku piechoty, a już niedługo potem, od 1 lipca 1923 roku, otrzymał awans na kapitana piechoty. Kolejnym krokiem w karierze wojskowej była służba w Batalionie Manewrowym w Rembertowie, gdzie pozostał również oficerem nadetatowym 36 pułku piechoty.
W okresie przełomu lat 20. i 30. Kutyba zajmował stanowisko oficera w 3 pułku strzelców podhalańskich w Bielsku. Został wtedy awansowany na majora piechoty, co miało miejsce 1 stycznia 1932 roku. Już w marcu tegoż roku otrzymał nominację na obwodowego komendanta Przysposobienia Wojskowego. Następnie przeniesiony został do 35 pułku piechoty w Brześciu, gdzie dowodził batalionem. W 1935 roku, na początku września, zajął stanowisko kwatermistrza, a w 1937 roku awansował na podpułkownika.
Po przydzieleniu do 50 pułku piechoty Strzelców Kresowych, stacjonującego w garnizonie Kowel, pełnił funkcję zastępcy dowódcy pułku w ostatnich miesiącach przed wybuchem II wojny światowej. W okresie września 1939 roku, jako pierwszy zastępca dowódcy 50 pułku piechoty, dowodził również batalionem nadwyżek w ramach Ośrodka Zapasowego 27 Dywizji Piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim. Jego władze wojskowe niejednokrotnie powierzały mu odpowiedzialne zadania, m.in. dowództwo odcinka grupy „Włodzimierz” pod dowództwem gen. Kazimierza Sawickiego.
Po wybuchu II wojny światowej, a dokładniej po agresji ZSRR na Polskę, Kutyba został aresztowany przez sowieckie władze i trafił do obozu w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został przetransportowany do Katynia, gdzie, niestety, padł ofiarą zbrodni, dokonanej przez funkcjonariuszy NKWD. W wyniku decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940 roku, Józef Kutyba został zamordowany i pochowany na terenie Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu. Jego ciało zidentyfikowano w 1943 roku podczas ekshumacji przeprowadzonych przez Niemców. Odnaleziono przy nim m.in. legitymację Związku Narciarskiego, legitymację Orderu Virtuti Militari oraz legitymację oficerską. Jego nazwisko znajduje się również na liście wywózkowej 015/2 z kwietnia 1940, poz. 26.
W pamięci ofiar II wojny światowej zachowały się również wspomnienia o Józefie Kutybie zapisane w pamiętnikach mjr. Adama Solskiego, który także tragicznie zginął w Katyniu, a podróżował w tym samym transporcie co Kutyba. Żoną Józefa Kutyby była Józefa z d. Skoczek, z którą doczekał się syna Jana oraz córki Haliny, znanej po mężu jako Borek.
Ordery i odznaczenia
Józef Kutyba był wyróżniającą się postacią, która otrzymała wiele prestiżowych nagród i odznaczeń za swoje zasługi. Wśród nich można wymienić różnorodne odznaki, które świadczą o jego poświęceniu oraz profesionalizmie.
- krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 7393,
- krzyż Niepodległości (12 maja 1931),
- krzyż Walecznych (czterokrotnie),
- srebrny krzyż zasługi (17 marca 1930),
- medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
- medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
- państwowa odznaka sportowa,
- odznaka strzelecka.
Upamiętnienie
5 października 2007 roku, Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło podjął decyzję o pośmiertnym awansie Józefa Kutyby do stopnia pułkownika. Uroczystość ogłoszenia tego honorowego tytułu miała miejsce 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w ramach obchodów związanych z wydarzeniem „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
W kontekście akcji „Katyń… pamiętamy” oraz „Katyń… Ocalić od zapomnienia”, Józef Kutyba został dodatkowo uhonorowany. Jego pamięć została upamiętniona poprzez zasadzanie Dębu Pamięci, który znajduje się przy Publicznym Gimnazjum im. Jana Pawła II w Odrzywole.
Przypisy
- Józef Kutyba. katyn-pamietam.pl. [dostęp 08.03.2018 r.]
- Adam Solski – notatnik. 4historie.pl. [dostęp 07.12.2019 r.] [zarchiwizowane z tego adresu 26.12.2019 r.]
- Katyń według źródeł niemieckich – 1943 r.. stankiewicze.com. [dostęp 05.08.2014 r.]
- Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. policja.pl. [dostęp 20.04.2014 r.]
- Józef Kutyba. muzeumkatynskie.pl. [dostęp 10.01.2015 r.]
- Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 05.10.2007 r. w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 31.08.1935 r., s. 96.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 6 z 23.03.1932 r., s. 224.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 39.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 617.
- Rocznik Oficerski 1928, s. 103, 201.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 214.
- Rocznik Oficerski 1924, s. 366.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 230.
- Rocznik Oficerski 1923, s. 422.
- M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 144 „za zasługi na polu organizacji i administracji wojska”.
- Andrzej Leszek Szcześniak: Katyń. Lista ofiar i zaginionych jeńców obozów Kozielsk, Ostaszków, Starobielsk. Warszawa: Alfa, 1989, s. 93. ISBN 83-7001-294-9.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Karol Karowski | Stanisław Gądek (oficer) | Edward Kaczor | Adolf Wierzbicki | Mieczysław Pietrzyk | Juliusz Gromczakiewicz | Ignacy Drewnowski (oficer) | Zygmunt Bolesław Żywocki | Tadeusz Janiszewski (pilot) | Zygmunt Żytomirski | Władysław Potocki | Jan Stanisław Matuszek | Jan Dudziński | Włodzimierz Scholze-Srokowski | Franciszek Żak (pułkownik) | Henryk Tomkowicz | Adam Andrzej Tiahnybok | Jan Kubin (generał) | Andrzej Meyer (podpułkownik) | Zdzisław DziadulskiOceń: Józef Kutyba