Czesław Parczyński

---

Życiorys

Czesław Parczyński przyszedł na świat 1 lipca 1896 roku w Krakowie, w rodzinie z tradycjami, w której jego ojciec, Józef, był dyrektorem gimnazjum, a matka, Maria Gralecka, przyczyniła się do wychowania przyszłego oficera. Czesław był jednym z sześciu dzieci; miał trzech braci, którzy również służyli w Wojsku Polskim. Jego starsi bracia to Stanisław Tadeusz, który zginął 1 maja 1920 roku w Fastowie, oraz Tadeusz, poległy 3 października tego samego roku w Lidzie. Młodszy brat, Julian Edmund, zakończył życie tragicznie, zaciągając się do śmierci samobójczej 20 października 1938 roku. Starsi bracia zostali pośmiertnie odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari oraz Krzyżem Niepodległości, a Julian otrzymał Medal Niepodległości. Oprócz nich Czesław miał także cztery siostry: Domicellę, Amalię, Marię oraz Olgę.

Po zakończeniu gimnazjum Czesław podjął studia z zakresu prawa na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz rozpoczął edukację muzyczną w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c.k. armii, a w 1916 roku wpadł w ręce rosyjskie, będąc przetrzymywanym w Zadońsku, w ówczesnej guberni woroneskiej.

Rok 1918 był przełomowy, bowiem Czesław wstąpił do Wojska Polskiego i otrzymał przydział do Legii Oficerskiej w Krakowie. 1 czerwca 1921 roku rozpoczął służbę w 6 pułku piechoty Legionów, a w 1922 roku został zweryfikowany na stopień kapitana z senioralnością od 1 czerwca 1919 oraz 1859 lokatą w korpusie oficerów piechoty. Wkrótce, bo już 1 stycznia 1925 roku, powrócił do czynnej służby w swoim macierzystym pułku. W listopadzie 1927 roku został przydzielony do dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie jako oficer sztabu. 22 marca 1929 roku pełnił funkcję adiutanta przy Generalnym Inspektorze Sił Zbrojnych, a w styczniu 1932 roku przeszedł dwuletni kurs w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Na stopień majora mianowano go 2 grudnia 1930 roku, a z 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Dalszy rozwój kariery to przejście do Departamentu Dowodzenia Ogólnego, a następnie, od stycznia 1936 roku, dowodzenie batalionem 5 pułku piechoty Legionów. W listopadzie 1937 roku Czesław został szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów. Na stopień podpułkownika mianowano go 19 marca 1938 roku. W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku, jako szef sztabu, odniósł ciężkie rany i trafił do niewoli sowieckiej, zostając osadzonym w obozie w Starobielsku. Tam, wiosną 1940 roku, stracił życie z rąk funkcjonariuszy NKWD i został pochowany w zbiorowej mogile w Piatichatkach, gdzie obecnie znajduje się Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu.

W 1922 roku Czesław zawarł małżeństwo z Heleną Jabłowoską, a ich syn, Olgierd, przyszedł na świat w 1928 roku i w przyszłości został pracownikiem naukowym na Łotwie. 5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło pośmiertnie mianował Parczyńskiego na stopień pułkownika, a informacja ta została ogłoszona 9 listopada 2007 roku w Warszawie podczas ceremonii „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Czesław Parczyński, znany z licznych osiągnięć w służbie wojskowej, został uhonorowany różnorakimi odznaczeniami, które świadczą o jego heroicznej postawie i poświęceniu. Poniżej przedstawiamy szczegółowy wykaz jego odznaczeń:

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 12247,
• Krzyż Walecznych – odznaczony dwukrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi – przyznany 19 marca 1936 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Srebrny Krzyż Zasługi – przyznany 16 marca 1928 „za zasługi na polu wiedzy wojskowej”,
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – przyznana 12 maja 1936,
• łotewski Medal Pamiątkowy 1918–1928 – przyznany 6 sierpnia 1929.

Lista ta odzwierciedla nie tylko osobiste osiągnięcia, ale także wkład Parczyńskiego w historię i tradycję polskich sił zbrojnych.

---

Oceń: Czesław Parczyński

---