Władysław Madyda

Nauka i edukacja

Władysław Madyda był znaną postacią w polskim świecie nauki, urodził się 20 czerwca 1916 roku w Krakowie, gdzie również zmarł 13 sierpnia 1970 roku. Specjalizował się w filologii klasycznej, będąc jednocześnie uznawanym grecystą. Jego praca naukowa oraz działalność dydaktyczna w znaczący sposób przyczyniły się do rozwoju tej dziedziny w Polsce.

Madyda był profesorem Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie dzielił się swoją wiedzą i pasją do kultury oraz języka starożytnego. Jego osiągnięcia były nie tylko ważne dla studentów, ale również dla całego środowiska akademickiego.

Życiorys

Władysław Madyda był synem czeladnika stolarskiego Antoniego oraz Marii z domu Lipiarz. W 1934 roku zakończył naukę w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego w Krakowie. Następnie podjął studia na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie kształcił się pod okiem Tadeusza Sinki. Jego pracę magisterską obronił w 1938 roku, równocześnie zdając egzamin kwalifikacyjny dla nauczycieli szkół średnich. Wkrótce potem rozpoczął pracę w Gimnazjum im. Bartłomieja Nowodworskiego, a także w prywatnych gimnazjach Hanny Kaplińskiej oraz pijarów.

W 1939 roku Madyda zdobył doktorat, broniąc pracy pt. De pulchritudine imaginum deorum quid auctores Graeci saec. II p. Chr. n. iudicaverint. W trakcie II wojny światowej zajmował się pracą jako pomocnik murarski oraz pracownik księgowości, jednocześnie angażując się w działalność tajnego nauczania, co stanowiło istotny aspekt jego życia w tym trudnym okresie.

Po wojnie, w 1945 roku, wrócił do działalności naukowej, obejmując lektorat języków klasycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1947 roku uzyskał habilitację na podstawie pracy pt. De arte poëtica post Aristotelem exculta quaestiones selectae, a w 1949 roku otrzymał tytuł docenta. W ciągu następnych lat, w 1954 roku, awansował na profesora nadzwyczajnego, a w 1962 roku na profesora zwyczajnego. Był wieloletnim członkiem Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej Polskiej Akademii Nauk.

W 1966 roku wyróżniono go nagrodą im. Włodzimierza Pietrzaka za wyjątkowe osiągnięcia na rzecz polskiej kultury. W swojej działalności badawczej Madyda koncentrował się na estetyce starożytnej, historii teatru oraz wpływie kultury antycznej na polską literaturę. Jego publikacje ukazywały się na łamach czasopisma „Meandra”. Wśród jego tłumaczeń można znaleźć m.in. Wyprawę Cyrusa Ksenofonta (1955) oraz Historię rzymską Kasjusza Diona (tom 1, 1967). Przygotował też wydanie kompletnych Dialogów Lukiana z Samosaty, które przetłumaczył z Michałem Konstantym Boguckim w latach 1960-1966.

Na skutek stwardnienia rozsianego, które pojawiło się pod koniec jego życia, Madyda nie mógł już dalej pracować naukowo. Zmarł w Krakowie, a jego ciało spoczęło na cmentarzu Rakowickim oraz na cmentarzu wojskowym przy ul. Prandoty (kwatera LXXX-3,4-61,62,63).

Ordery i odznaczenia

Władysław Madyda był odznaczony wieloma wyróżnieniami, które świadczą o jego zasługach. Do najważniejszych należą:

  • krzyż kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955).

Oceń: Władysław Madyda

★★★★★
Średnia ocena:4.8 Liczba ocen:7