Tadeusz Alf-Tarczyński

---

Życiorys

Tadeusz Alf-Tarczyński to postać o niezwykle ciekawym życiorysie. Po ukończeniu Akademii Handlowej w Krakowie w 1910 roku, związał się z paramilitarną organizacją „Sokół”. Szybko dołączył do II Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Krakowie, gdzie zyskał miano oficera i komendanta. Jego edukacja wojskowa była kontynuowana w Związku Walki Czynnej, gdzie ukończył kurs wyższy, w ramach którego obdarzono go tzw. „Parasolem” przez Józefa Piłsudskiego, co świadczy o jego wysokich kwalifikacjach.

W sierpniu 1914 roku rozpoczął służbę w I Brygadzie Legionów Polskich, dowodząc kompanią w 5 pułku piechoty. Już 2 lipca 1915 roku awansował na podporucznika piechoty. Następnie, w lipcu 1916 roku, objął funkcję adiutanta V batalionu. Niestety, podczas bitwy pod Kostiuchnówką został ranny i wzięty do niewoli rosyjskiej. Jednakże, jego determinacja była na tyle silna, że udało mu się uciec i przeszło na stronę I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozbrojeniu Korpusu, przedostał się przez front niemiecki i dotarł do Warszawy, gdzie w latach 1918 pełnił funkcję komendanta garnizonu Polskiej Organizacji Wojskowej.

W Wojsku Polskim zajął się edukacją, stając się wykładowcą i dowódcą batalionu w Szkole Podchorążych w Komorowie. Już 2 stycznia 1920 roku rozpoczął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W kwietniu tegoż roku skierowano go na front, gdzie miał możliwość zdobycia praktyki sztabowej. Jako adiutant sztabowy X Brygady Piechoty oraz szef sztabu 5 Dywizji Piechoty, przyczynił się do wysiłków obronnych w czasie wojny polsko-bolszewickiej.

W latach 1921–1922 kontynuował edukację w WSWoj. Po jej zakończeniu zyskał tytuł oficera Sztabu Generalnego, co zaowocowało przydziałem na szefa sztabu 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany na majora, a w 1924 roku, dzięki licznym osiągnięciom, awansował na podpułkownika. Na początku lat 30. pełnił kluczowe funkcje, w tym zastępcę dyrektora nauk w Wyższej Szkole Wojennej oraz dowódcy 18 pułku piechoty w Skierniewicach.

Zarządzał również strukturasami wojskowymi w Łodzi, w tym jako szef sztabu w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr IV. W 1935 roku został powołany do komisji teatralnej przez Wacława Głazka. Ostatnie lata przed wybuchem II wojny światowej to czas, kiedy pełnił funkcję zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, a ponadto przewodniczył Zarządowi Okręgu Związku Harcerstwa Polskiego w Lublinie.

Po kapitulacji we wrześniu 1939 roku, Tadeusz Alf-Tarczyński przedostał się do Francji, gdzie do czerwca 1940 roku zlokalizowany był w Ośrodku Oficerskim w Cerizay. Następnie ewakuował się do Wielkiej Brytanii, a wkrótce znalazł się w Stacji Zbornej Oficerów Rothesay. W styczniu 1942 roku jego służba zakończyła się, a od listopada 1943 do 1946 roku był zastępcą komendanta kursów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Cowdenbeath.

Generał broni Władysław Anders uhonorował go tytułem generała brygady, datując na 1 stycznia 1964 roku. Zaangażowany w działalność polityczną, wstąpił do opozycyjnej do Prezydenta RP Augusta Zaleskiego Tymczasowej Rady Jedności Narodowej. Został również założycielem oraz długoletnim prezesem Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, gdzie prowadził aktywność publicystyczną w różnych tygodnikach, takich jak „Orzeł Biały” czy „Tygodnik Polski”. Jako pasjonat literatury, napisał wiele interesujących publikacji, w tym poświęconą włoskiemu malarzowi Filippo Lippi. Publikacja, zatytułowana Włosiennica na jedwabiu, ukazała się w 1969 roku, a wspomnienia oficera Pierwszej Brygady w 1979 roku.

Nie można zapomnieć, że Tadeusz Alf-Tarczyński był mężem Stanisławy z Manaczyńskich od 21 lutego 1914 roku. Po jego śmierci w 1985 roku, złożono go w urnie na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Ordery i odznaczenia

Tadeusz Alf-Tarczyński odegrał znaczącą rolę w historii Polski, co zostało docenione poprzez przyznanie mu licznych odznaczeń oraz orderów. Wśród nich znajdują się:

• krzyż srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5230, przyznany w 1922 roku,
• krzyż komandorski z gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, nadany 2 kwietnia 1979 roku,
• krzyż komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 11 listopada 1974 roku,
• krzyż Niepodległości, otrzymany 20 stycznia 1931 roku,
• krzyż oficerski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 10 listopada 1928 roku,
• krzyż Walecznych, przyznawany czterokrotnie,
• złoty krzyż zasługi,
• medal pamiątkowy za wojnę 1918–1921,
• medal dziesięciolecia odzyskanej niepodległości,
• srebrny medal za długoletnią służbę,
• brązowy medal za długoletnią służbę,
• znak oficerski „Parasol”.

Te odznaczenia nie tylko stanowią wyraz uznania za jego zasługi, ale także podkreślają jego patriotyzm i determinację w służbie dla kraju.

---

Oceń: Tadeusz Alf-Tarczyński

---