Marian Wieroński

---

Życiorys

Marian Stanisław Wieroński przyszedł na świat 2 sierpnia 1896 roku w Krakowie. Po tym, jak Polska odzyskała niepodległość, wstąpił do Wojska Polskiego i brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej.

W dniu 3 maja 1922 roku został na nowo zweryfikowany i uzyskał stopień kapitana, z datą wstąpienia na ten urząd określoną na 1 czerwca 1919 roku, zajmując przy tym 1386. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Jego macierzystym oddziałem stanowił 81 pułk piechoty. W latach dwudziestych XX wieku pełnił obowiązki oficer w 3 pułku strzelców podhalańskich, którego siedziba znajdowała się w Bielsku-Białej. W listopadzie 1924 roku otrzymał przydział do Powiatowej Komendy Uzupełnień w Nowym Targu na stanowisko oficera instrukcyjnego.

W marcu 1926 roku, na skutek likwidacji swojej dotychczasowej posady, powrócił do macierzystego pułku. 27 stycznia 1930 roku miał zaszczyt być mianowany majorem z datą senioralną ustaloną na 1 stycznia 1930 roku, plasując się na 46. lokacie w korpusie oficerów piechoty. Do lata 1934 roku pełnił służbę w Korpusie Kadetów Nr 3 w Rawiczu. W dniu 20 września 1930 roku został wyznaczony na dowódcę batalionu szkolnego. 7 czerwca 1934 roku ogłoszono jego przeniesienie do 2 pułku strzelców podhalańskich w Sanoku, gdzie objął dowództwo batalionu.

Awanse kariery militarnej Wierońskiego nie ustały – na stopień podpułkownika został awansowany ze starszeństwem datowanym na 19 marca 1937 roku, zajmując 53. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Z chwilą, gdy nastał marzec 1939 roku, zdobył stanowisko dowódcy 3 batalionu strzelców w Rembertowie.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, brał aktywny udział w kampanii wrześniowej, dowodząc 3 batalionem strzelców do dnia 11 września 1939 roku. Po porażce wojny obronnej oraz inwazji ZSRR na Polskę, Wieroński zdołał przedostać się na Zachód, stając się częścią Wojska Polskiego we Francji. Na stopień podpułkownika dowodził 9 pułkiem piechoty w trakcie kampanii francuskiej w 1940 roku.

Następnie wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych. Od września 1941 roku, jako podpułkownik, dowodził I batalionem 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej, która była formowana w Wielkiej Brytanii. Dnia 16 stycznia 1942 roku, objął dowództwo 1 batalionu strzelców podhalańskich. Z dniem 10 maja 1942 roku przeniesiono go do Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. W dniu 6 maja 1943 roku, objął stanowisko dowódcy 1 Brygady Strzelców, a do 24 sierpnia 1944 roku, w stopniu pułkownika, dowodził 3 Brygadą Strzelców, uczestnicząc w m.in. bitwie o Mont Ormel.

Po zakończeniu konfliktu zbrojnego, zdecydował się na pozostanie na emigracji w Wielkiej Brytanii. Zmarł 2 czerwca 1948 roku, a jego ostatni spoczynek ma miejsce na cmentarzu Corstorphine Hill w Edynburgu, w Szkocji.

Ordery i odznaczenia

Marian Wieroński był odznaczonym wielu prestiżowymi nagrodami są to:

• krzyż srebrny Orderu Virtuti Militari nr 10404 „za kampanię we Francji, Belgii, Holandii i Niemczech w latach 1944–1945”,
• krzyż niepodległości, przyznany 16 września 1931 roku,
• krzyż walecznych, obdarzony trzykrotnie „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• krzyż walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku”,
• srebrny krzyż zasługi, przyznany 10 listopada 1928 roku.

---

Oceń: Marian Wieroński

---