Jarosław Patoczka

---

Życiorys

Jarosław Patoczka przyszedł na świat 29 września 1894 roku w Krakowie, gdzie urodził się w rodzinie Wincentego (1848–1922), nadoficjała Kolei Północnej, oraz Wilhelminy z Reichelów (1856–1935). Jego rodzeństwo tworzyli Rudolf (1882–1942), który był pułkownikiem artylerii, Ottokar Wilhelm (1885–1940), majora intendenta, a także Bogumił (1884–1947), majora administracji.

W czasie I wojny światowej wstąpił w szeregi Legionów Polskich, gdzie został przydzielony do 5. baterii 1 pułku artylerii, pełniąc rolę celowniczego. Nieszczęśliwie, 21 maja 1915 roku, doznał ran w trakcie bitwy pod Konarami. 24 czerwca tego samego roku odnotowany został w Szpitalu Rezerwowym nr 1 Stiftskas w Wiedniu. Po odbytej rekonwalescencji, znów włączył się do służby, od 1 kwietnia do 27 sierpnia 1916 roku, znów w 5. baterii. Po tym okresie przeszedł do 2. baterii I dywizjonu haubic polowych, a 30 marca 1917 roku wystąpił jako plutonowy w wniosku komendy 1 pułku artylerii o odznaczenie go austriackim Krzyżem Wojskowym Karola.

Na mocy decyzji z 31 stycznia 1919 roku przyjęty został do Wojska Polskiego, gdzie jako chorąży byłej armii austro-węgierskiej został mianowany podporucznikiem i przydzielony do Stacji Zbrojnej oraz Uzupełnień Formacji Artyleryjskich w Krakowie. 28 stycznia 1919 roku włączył się do konwoju, którego celem było udanie się do Budapesztu w celu odbioru transportu materiałów wojennych.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu, gdzie jego oddziałem macierzystym był 1 pułk artylerii górskiej. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana, z formalnym datowaniem na 1 czerwca 1919 roku oraz 294. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W latach 1923–1924 pracował w Szkole Podoficerów Zawodowych Artylerii, stanowiącej część Obozu Szkolnego Artylerii w Toruniu, pozostając jednocześnie oficerem nadetatowym 1 pułku artylerii górskiej w Nowym Sączu.

Następnie został przydzielony do 16 pułku artylerii polowej w Grudziądzu. Z dniem 20 lipca 1925 roku przechodził trzy miesięczne szkolenie w 63 pułku piechoty w Toruniu, celem zapoznania się z organizacją i regulaminami piechoty. Od 1 listopada 1925 roku uczestniczył w kursie w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie na Kursie 1925/1927. 28 października 1927 roku, po ukończeniu wspomnianego kursu i uzyskaniu dyplomu oficera sztabu generalnego, został przydzielony do Oddziału III Sztabu Generalnego.

2 kwietnia 1929 roku awansował na majora, z datą starszeństwa z 1 stycznia 1929 roku oraz lokatą 3. w korpusie oficerów artylerii. Od grudnia 1929 roku działał w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, gdzie w 1931 roku komendant, generał brygady Tadeusz Kutrzeba, wystawił mu opinię, podkreślając, iż chociaż dobrze pracował, nie miał zdolności inspirowania studentów.

1 września 1934 roku przeniesiony został do Ministerstwa Komunikacji na praktykę trwającą sześć miesięcy. W grudniu 1934 roku, po ukończeniu kursu transportowego, objął stanowisko naczelnika Biura Wojskowego Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Warszawie. 28 lutego 1935 roku włączył się w szeregi rezerwy, jednocześnie będąc w Oficerskiej Kadrze Okręgowej Nr I.

Na stanowisku naczelnika Biura Wojskowego DOKP Warszawa pozostawał formalnie do lata 1939 roku. W jesieni 1937 roku rozpoczął prace nad reorganizacją systemu szkolenia pracowników PKP, a na początku 1938 roku powierzono mu przewodnictwo Komisji Studiów nad Organizacją Szkolenia. Z dniem 1 lipca 1939 roku minister komunikacji powierzył mu stanowisko dyrektora Centralnego Zakładu Szkolenia Pracowników PKP. 24 sierpnia 1939 roku został powołany do służby czynnej jako oficer kierujący załadunkiem (KZ) w Wilnie.

W nocy z 25 na 26 sierpnia dotarł do Wilna, a 4 września wyruszył stamtąd do Warszawy. 10 września przydzielono go do 2 Eszelonu Szefostwa Komunikacji Naczelnego Wodza, a w nocy z 17 na 18 września przeciął granicę z Rumunią. W lutym 1940 roku stworzył opracowanie „Organizacja szkolenia pracowników PKP” w Brezoi. Do roku 1945 pozostał internowany w Rumunii, spędzając część czasu w Călimănești.

Jarosław Patoczka zmarł 5 września 1963 roku. Jego prochy spoczywają w rodzinnym grobie na cmentarzu Rakowickim w Krakowie w kwaterze Pas 36-płn, znajdującej się po prawej stronie Majów.

Ordery i odznaczenia

Jarosław Patoczka otrzymał szereg odznaczeń i wyróżnień za swoje wybitne osiągnięcia, które odzwierciedlają jego zaangażowanie i poświęcenie dla kraju.

• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931, przyznany „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937, za „zasługi w służbie kolejowej”,
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie, „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918–1921”,
• Złoty Krzyż Zasługi – 18 marca 1932, przyznany „za zasługi na polu przysposobienia wojskowego”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Odznaka za Rany i Kontuzje,
• Państwowa Odznaka Sportowa,
• Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii – 24 czerwca 1929,
• Brązowy Medal Waleczności.

Te wyróżnienia są dowodem na jego niezwykłe poświęcenie dla ojczyzny oraz wszechstronność w służbie zarówno militarnej, jak i cywilnej.

---

Oceń: Jarosław Patoczka

---