Antoni Staich

---

Życiorys

Antoni Staich przyszedł na świat 21 maja 1894 roku w Krakowie, w rodzinie Kazimierza, który był pracownikiem bankowym, oraz Michaliny z Walczyńskich. Swoją edukację w latach 1905–1912 kontynuował jako uczeń Gimnazjum świętej Anny w Krakowie. W tej samej klasie uczył się z Wilhelmem Lawicz-Liszką, który później uzyskał stopień generała brygady WP.

W trakcie I wojny światowej, Staich zaciągnął się do Legionów Polskich. Już 14 maja 1915 roku, po pomyślnym ukończeniu Szkoły Podchorążych Legionów Polskich „ze stopniem dobrym”, został mianowany aspirantem oficerskim, uzyskując rangę tytularnego sierżanta oraz płatność plutonowego. W tym czasie pełnił funkcję oficera w 4 pułku piechoty.

15 grudnia 1915 roku otrzymał awans na chorążego, zaś 1 listopada 1916 roku został podporucznikiem. Jako oficer Polskiego Korpusu Posiłkowego, zgodnie z reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października 1918 roku, został przydzielony do Wojska Polskiego w randze podporucznika. Oprócz tego, był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej między 1919 a 1920 rokiem.

Po zakończeniu działań wojennych, został oficerem 2 Dywizji Piechoty Legionów. 3 maja 1922 roku, Staich został zweryfikowany w stopniu majora, a jego starszeństwo ustanowiono od 1 czerwca 1919 roku, zajmując 432. lokatę w korpusie oficerów piechoty. W latach 1923–1925 kontynuował naukę jako słuchacz Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, jednocześnie pełniąc obowiązki jako oficer nadetatowy w 63 pułku piechoty w Toruniu.

1 października 1925 roku, po ukończeniu kursu z tytułem oficera Sztabu Generalnego, otrzymał przydział do 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu. W listopadzie 1927 roku, przeniesiono go do kadry oficerów piechoty, gdzie z równoczesnym przydziałem do inspektora armii w Toruniu pełnił funkcję II oficera sztabu. 26 stycznia 1928 roku, prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika ze starszeństwem od 1 stycznia 1928 roku oraz 28. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

W lutym 1929 roku, Staich został przeniesiony służbowo na stanowisko komendanta Centralnej Szkoły Strzelniczej w Toruniu. Następnie, od marca 1932 roku, pełnił służbę jako zastępca dowódcy 13 pułku piechoty w Pułtusku. W czerwcu 1933 roku, objął dowodzenie 12 pułkiem piechoty w Wadowicach, a w listopadzie 1935 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie.

Na pułkownika awansowano go ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1939 roku, zastąpił pułkownika dyplomowanego Stefana Roweckiego na stanowisku dowódcy piechoty dywizyjnej w 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 roku, dowodził piechotą dywizyjną 2 Dywizji Piechoty Legionów. Po porzuceniu dywizji przez dotychczasowego dowódcę, pułkownika Jana Dojana – Surówkę, Staich objął dowodzenie 2 Dywizją Piechoty Legionów 8 września 1939 roku. 29 września tegoż roku, gen. dyw. Juliusz Rómmel uhonorował go za „wybitne dowodzenie w najcięższych chwilach walk całą 2 DP” nadając mu Order Virtuti Militari IV klasy.

Po zakończeniu wojny, Staich trafił do niewoli niemieckiej. Po uwolnieniu powrócił do kraju i osiedlił się w Kielcach, gdzie zmarł. Został pochowany na cmentarzu Starym w Kielcach (kwatera 19-C).

Ordery i odznaczenia

Antoni Staich otrzymał liczne odznaczenia i ordery, które świadczą o jego odwadze oraz zaangażowaniu w służbę dla ojczyzny. Oto lista wyróżnień, które przyznano mu w różnych okresach jego życia:

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari – 29 września 1939,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6991,
• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 10 listopada 1938 „za zasługi w służbie wojskowej”,
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyż Walecznych,
• Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1928,
• Odznaka Pamiątkowa Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych – 12 maja 1936,
• Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia, 1931),
• Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny – 12 grudnia 1921.

Każde z tych odznaczeń podkreśla jego wkład w obronę i rozwój Państwa Polskiego.

---

Oceń: Antoni Staich

---