Anna Branicka

Szlachta i monarchia

Anna z Branickich Lubomirska, pochodząca z Ruszczy, to jedna z interesujących postaci polskiej historii. Urodziła się w 1562 roku w Krakowie, a jej życie zakończyło się w 1639 roku w Wiśniczu. Była nie tylko osobą o znaczącym rodowodzie, ale także wyrazistą postacią na ówczesnej scenie społeczno-politycznej.

W 1585 roku Anna uzyskała władzę nad starostwem dobczyckim, co podkreśla jej wpływ oraz rolę w historii regionu. Jej życie i działalność to fascynujący temat dla tych, którzy interesują się historią Małopolski oraz jej wpływowymi postaciami.

Życiorys

Anna Branicka była córką Grzegorza Branickiego i Katarzyny z Kotwiczów z Gawłowa, herbu Kotwicz, która zmarła w 1588 roku. W roku 1581 wstąpiła w związek małżeński z Sebastianem Lubomirskim. Z tego połączenia na świat przyszło ośmioro dzieci, w tym synowie: Stanisław Lubomirski, wojewoda krakowski, oraz Joachim (1588-1610), starosta dobczycki. Jej najstarsza córka, Katarzyna Lubomirska (1582-1611), została żoną Janusza Ostrogskiego. Anna wybrała życie zakonne i wstąpiła do klasztoru benedyktynek w Staniatkach. Dwie pozostałe córki to Zofia, która poślubiła Mikołaja Oleśnickiego, i Barbara, która wyszła za Jana Zebrzydowskiego. Najmłodsza Krystyna stała się żoną Stanisława Koniecpolskiego, hetmana wielkiego koronnego. Po śmierci męża, Anna mieszkała w Dobczycach i Wiśniczu, angażując się w wychowanie dzieci oraz działalność dobroczynną.

W latach 1623-1634 Anna Branicka była fundatorką klasztoru dominikanek na Gródku w Krakowie, a także kościoła pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej. Oprócz tego, wielokrotnie wspierała finansowo Dominikanów w Bochni oraz Karmelitów Bosych w Wiśniczu. Po swojej śmierci, Anna zmarła na zamku w Wiśniczu i została pochowana obok swojego męża w rodzinnej kaplicy grobowej, którą współfundowała w latach 1605-1610 w kościele Dominikanów w Krakowie. W tej kaplicy znajduje się jeden z zachowanych portretów Anny, a drugi jest przechowywany przez siostry Dominikanki.

Przypisy

  1. w tym roku wraz z Sebastianem Lubomirskim uzyskała dożywocie na starostwo dobczyckie, Krzysztof Chłapowski, Starostowie niegrodowi w Koronie 1565-1795 Materiały źródłowe, Warszawa, Bellerive-sur-Allier 2017, s. 67.
  2. Anna Branicka z Branic i Ruszczy h. Gryf (M.J. Minakowski, Genealogia potomków Sejmu Wielkiego) [online], sejm-wielki.pl [dostęp 21.11.2017 r.] .
  3. Kościół Matki Boskiej Śnieżnej, Dominikanek, Na Gródku. W: Encyklopedia Krakowa. Warszawa – Kraków: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 458. ISBN 83-01-13325-2.
  4. Lidia Kozioł, „Kościół św. Trójcy i klasztor OO Dominikanów”, str. 12 ISBN 83-86575-33-6.
  5. Polski Słownik Biograficzny, t. XVIII, wyd. 1973, str. 40.

Oceń: Anna Branicka

★★★★★
Średnia ocena:4.82 Liczba ocen:25